HEIDIES

Niet klikken op de foto. Niet op reageren. 'Lena'roept die Bolle beneden. Wat heeft die er nou weer mee te maken? O, iets met een orgelman. Willem Parel of zo. Gooi maar in m'n pet. Wat? O, dat riep'ie ook! Laat maar, dit wordt eindeloos. Deze foto is een testje met links, insluiten en opstarten van video's. Of dat op een andere manier ook gaat. Niet dus, ben ik bang. Is die Bolle mee bezig, maar die ligt in z'n bed. Gewoon ziek. Dat kan ook. Of ik 't even wil doen! Foto heb ik de 2 Heidies genoemd. Wat? Die Bolle weer. Hoezo Geitenpeter? (Klikken op de foto kan nu wel. Nog even de video die niet lukte. Maar die kennen jullie al. Geitenpeter.......... wat een flauwekul.

NACHT

Dit kan eigenlijk helemaal niet. Een prachtig liefdesgedicht over de liefde tussen mensen. Daar schijnen wij honden geen last van te hebben. Dat begrijpen we niet. Maar toen ik gisteravond dit gedicht had gelezen en op het voeteneinde van het bed sprong waar die Bolle al lag te slapen, dacht ik, verrek, het zou ook over die Bolle en mij kunnen gaan. Ja, ik weet het en die Bolle vindt 't ook, mensen en honden zijn niet dezelfde diersoort. Mag je niet over 1 kam scheren. Maar dat kan me niets schelen en trek ik me niets van aan. Daarom hier dat prachtige gedicht van Remco Campert uit 1952. (Was die Bolle 8 jaar en zondag word ik 8 jaar, zullen we het eens uitgebreid over hebben.) Remco was dus een vijftiger die nog steeds mooie gedichten schrijft. Net als Gerrit Kouwenaar, maar die begrijp ik niet zo. Abstracties gaan er bij mij niet zo goed in. Wel zoals Campert ze schrijft, ook al moet ik dat ook een paar keer lezen. Goed, gewoon weer een gedicht, kun je ook zeggen. Omdat ik dat leuk vind en die Bolle er een plezier mee doe.


Nacht

Nu je slaapt
stappen uit alle boeken in de kamer
de helden van twijfel en morele moed
en scharen zich om het bed
en bewonderen je zeer

Terwijl ik de nacht binnenlaat
en mijn oor leg aan het warme hart
van de tevredenheid en hoor
hoe claxons en de achtbaan van de wind
daar in passen op volmaakte wijze

De helden zwijgen
en voelen hoe je zachte adem
hun zwaar verleden balsemt en bijzet
in een koele kamer op het noorden
waarin het dood zijn klaar en goed is

De nacht komt rollend langzaam binnen
en ik teken in zijn huid
met de scherpe naald van mijn gedachte
duizend heldere sterren


Remco Campert (1929)
uit: Een standbeeld opwinden (1952)


Remco Campert (biografie)is beroemd geworden met zijn boek 'het leven is vurrukkeluk'. Dat heeft hij zelf nu voorgelezen en dat staat op internet. Hier klikken en je bent de rest van de avond onder de pannen.

Van: Laurens Jz. Coster (is een vrijwilligersproject).