NOG EEN KEERTJE TEL AVIV

Maar dat zijn toch geen honden of katten. Die Bolle (m'n baas) keek me even vertwijfeld aan. Vind je 5 honden niet genoeg? Nee maar....... hij keek me aan met zo'n typische grijns op z'n gezicht dat ik dacht.....laat maar. We hadden besloten om nog even in Tel Aviv te blijven. Kreeg namelijk een meeltje van Cas, de Fox Terrier uit Bergen, dat die katten uit mijn vorige blog gewoon zaten te wachten. Ze zijn helemaal niet geinteresseerd in die bank, maar in de deur daarachter. Zo te zien is dat de achterdeur van een restaurant of een cafetaria en die gaat zodadelijk open en dan komt daar heerlijk voedsel uit. Nashen. Kosjer waarschijnlijk, maar dat zal die katten een zorg zijn! Laat ik nou bang zijn dat'ie gelijk heeft. Slimme beestjes die Foxen. Deze is wel een beetje opdringerig, maar hij is nog jong en wat doe je dan als er een mooie meid als ik binnen komt wandelen? Zeg nou zelf. Nog even Tel Aviv dus. Thomas Schlijper heeft daar weer een tijdje gezeten en dat levert net als in de Jordaan mooie foto's op. Veel honden en katten en verder alles wat menselijk is. Allemaal gewoon foto's ergens in de buurt. Ja ook mooie meiden natuurlijk. Wat? Klopt, die Bolle is helemaal niet jong meer en ook geen Fox, maar nog steeds niet te vertrouwen. Wat je wat hij echt riep bij die foto hierboven? Met twee van zulke soldaten wil ik wel op herhaling. Eigenlijk zijn het allemaal seksisten! Heeft net een ouwe fotocamera uit z'n kast opgegraven.
brok ijzer. Moet wel afgestofd worden. Veel mee gefotografeerd in de jaren zeventig. Zegt'ie. Mooie portretten van een hele jonge Harmanna. Let op: hoofddoekje!) Heeft zelfs een zwart wit filmpje gekocht om te kijken of'ie nog werkt. ILFORD riep hij verheugt in de fotowinkel, het bestaat nog. Maar ja toen moest hij ook nog een belichtingsmeter gaan opgraven. Dat ging toen allemaal niet automatisch. (22 Din ??!! je mag het zeggen als je weet wat dat betekent.) Hij had vroeger een Rolleiflex. Ook zo'n 2 oog. Maar die is anoniem geleend en nooit meer teruggebracht. En had toen geen geld voor een Hasselblad. Met deze ook hele mooie portretten gemaakt. Wat? Weer Harmanna? Nee hoor, ik zal wel weer de klos zijn. Nou ja....... een mooie meid is op de camera voorbereid.....

WAT ZIEN IK

Lijkt me duidelijk. Zwerfkatten. Zwerfkatten in Tel Aviv om precies te zijn. Mooie foto van Thomas Schlijper ja. De vraag is alleen, zijn het wel zwerfkatten? Zwervers zijn dieren (en mensen) die geen huis hebben. Maar daar staat een bank. Dat is het beste wat een huis voor dieren (en mensen) te bieden heeft. Hangen, liggen, zitten, rollen, soezen, slapen, alles. Als je wilt zelfs TV kijken. Die zie ik nu even niet, maar wel een stapeltje boeken ernaast om het nog gezelliger te maken. Hebben ze hier in huis ook. Niks gezellig. Breek mijn nek regelmatig over rondslingerende kranten en boeken op de grond of op de bank. En ik mag niet eens op de bank. Stiekum ja,als ze niet thuis zijn. Misschien heeft de eigenares van deze katten (er zijn genoeg ouwe dames met een hoop katten) die bank daar wel expres neergezet. Om ze een plezier te doen. Het kan bloedheet zijn in Tel Aviv. Vooral binnen. En katten willen graag buiten zijn. Ook al hebben ze een eigen huis, 's nachts nemen ze toch de benen. Pootjes bedoel ik. Maar voor mijn gevoel klopt er iets niet. Of wel? Kweenie...... Tegenwoordig zijn we emphatisch. (Frans de Waal een wereldberoemde primatoloog, ja apen enzo, schrijft dat dit de eeuw van de emphatie wordt.) Dat betekent dat we ons kunnen verplaatsen in de gevoelens of de gedachtengang van een ander. Mensen en dieren. Ja natuurlijk, dat heeft die Bolle uitgelegd. Maar je weet hoe dat gaat, te lang verhaal en teveel open eindjes. Wel een leuke proef. Dieren hebben ook gevoelens vinden we nu. Dat is een culturele ontwikkeling. Alleen als er welvaart is tellen dieren echt mee. In China eerst niet, maar nu het daar heel goed gaat hebben steeds meer Chinezen huisdieren. Maar een dier moet zichzelf wel kunnen onderscheiden van andere dieren. Die proef. Op het voorhoofd van een aap hebben ze een verfvlek geschilderd en hem toen in de spiegel laen kijken. Meteen probeerde hij die vlek er af te poetsen. Geslaagd. Kunnen mensenkinderen van 2 jaar en ouder ook. Ook gedaan bij dolfijnen en zelfs oliefanten. Allemaal in de grote spiegel kijken en poetsen. Kortom, ze herkennen zichzelf en hebben dus gevoel. (Als dit te kort door de bocht is, klachten bij die Bolle, m'n baas.) Maar wat zegt dat over die foto? Misschien hebben die katten het reuze naar hun zin en ben ik maar een domme, burgerlijke bouvier die liever aan de voeten van z'n baas ligt? Een watje. Geen idee. Echt niet. Mogen jullie 't zeggen. Schrijnend leed of een lollige avond, die we gaan afsluiten met ouwe schoenen gooiende buurmannen? Nee hoor, je kunt er rustig een nachtje over slapen. O ja, dat boek van Frans de Waal heet: The Age of Emphaty.