Lijkt me duidelijk. Zwerfkatten. Zwerfkatten in Tel Aviv om precies te zijn. Mooie foto van Thomas Schlijper ja. De vraag is alleen, zijn het wel zwerfkatten? Zwervers zijn dieren (en mensen) die geen huis hebben. Maar daar staat een bank. Dat is het beste wat een huis voor dieren (en mensen) te bieden heeft. Hangen, liggen, zitten, rollen, soezen, slapen, alles. Als je wilt zelfs TV kijken. Die zie ik nu even niet, maar wel een stapeltje boeken ernaast om het nog gezelliger te maken. Hebben ze hier in huis ook. Niks gezellig. Breek mijn nek regelmatig over rondslingerende kranten en boeken op de grond of op de bank. En ik mag niet eens op de bank. Stiekum ja,als ze niet thuis zijn. Misschien heeft de eigenares van deze katten (er zijn genoeg ouwe dames met een hoop katten) die bank daar wel expres neergezet. Om ze een plezier te doen. Het kan bloedheet zijn in Tel Aviv. Vooral binnen. En katten willen graag buiten zijn. Ook al hebben ze een eigen huis, 's nachts nemen ze toch de benen. Pootjes bedoel ik. Maar voor mijn gevoel klopt er iets niet. Of wel? Kweenie...... Tegenwoordig zijn we emphatisch. (Frans de Waal een wereldberoemde primatoloog, ja apen enzo, schrijft dat dit de eeuw van de emphatie wordt.) Dat betekent dat we ons kunnen verplaatsen in de gevoelens of de gedachtengang van een ander. Mensen en dieren. Ja natuurlijk, dat heeft die Bolle uitgelegd. Maar je weet hoe dat gaat, te lang verhaal en teveel open eindjes. Wel een leuke proef. Dieren hebben ook gevoelens vinden we nu. Dat is een culturele ontwikkeling. Alleen als er welvaart is tellen dieren echt mee. In China eerst niet, maar nu het daar heel goed gaat hebben steeds meer Chinezen huisdieren. Maar een dier moet zichzelf wel kunnen onderscheiden van andere dieren. Die proef. Op het voorhoofd van een aap hebben ze een verfvlek geschilderd en hem toen in de spiegel laen kijken. Meteen probeerde hij die vlek er af te poetsen. Geslaagd. Kunnen mensenkinderen van 2 jaar en ouder ook. Ook gedaan bij dolfijnen en zelfs oliefanten. Allemaal in de grote spiegel kijken en poetsen. Kortom, ze herkennen zichzelf en hebben dus gevoel. (Als dit te kort door de bocht is, klachten bij die Bolle, m'n baas.) Maar wat zegt dat over die foto? Misschien hebben die katten het reuze naar hun zin en ben ik maar een domme, burgerlijke bouvier die liever aan de voeten van z'n baas ligt? Een watje. Geen idee. Echt niet. Mogen jullie 't zeggen. Schrijnend leed of een lollige avond, die we gaan afsluiten met ouwe schoenen gooiende buurmannen? Nee hoor, je kunt er rustig een nachtje over slapen. O ja, dat boek van Frans de Waal heet: The Age of Emphaty.
zondag, oktober 11, 2009
WAT ZIEN IK
Lijkt me duidelijk. Zwerfkatten. Zwerfkatten in Tel Aviv om precies te zijn. Mooie foto van Thomas Schlijper ja. De vraag is alleen, zijn het wel zwerfkatten? Zwervers zijn dieren (en mensen) die geen huis hebben. Maar daar staat een bank. Dat is het beste wat een huis voor dieren (en mensen) te bieden heeft. Hangen, liggen, zitten, rollen, soezen, slapen, alles. Als je wilt zelfs TV kijken. Die zie ik nu even niet, maar wel een stapeltje boeken ernaast om het nog gezelliger te maken. Hebben ze hier in huis ook. Niks gezellig. Breek mijn nek regelmatig over rondslingerende kranten en boeken op de grond of op de bank. En ik mag niet eens op de bank. Stiekum ja,als ze niet thuis zijn. Misschien heeft de eigenares van deze katten (er zijn genoeg ouwe dames met een hoop katten) die bank daar wel expres neergezet. Om ze een plezier te doen. Het kan bloedheet zijn in Tel Aviv. Vooral binnen. En katten willen graag buiten zijn. Ook al hebben ze een eigen huis, 's nachts nemen ze toch de benen. Pootjes bedoel ik. Maar voor mijn gevoel klopt er iets niet. Of wel? Kweenie...... Tegenwoordig zijn we emphatisch. (Frans de Waal een wereldberoemde primatoloog, ja apen enzo, schrijft dat dit de eeuw van de emphatie wordt.) Dat betekent dat we ons kunnen verplaatsen in de gevoelens of de gedachtengang van een ander. Mensen en dieren. Ja natuurlijk, dat heeft die Bolle uitgelegd. Maar je weet hoe dat gaat, te lang verhaal en teveel open eindjes. Wel een leuke proef. Dieren hebben ook gevoelens vinden we nu. Dat is een culturele ontwikkeling. Alleen als er welvaart is tellen dieren echt mee. In China eerst niet, maar nu het daar heel goed gaat hebben steeds meer Chinezen huisdieren. Maar een dier moet zichzelf wel kunnen onderscheiden van andere dieren. Die proef. Op het voorhoofd van een aap hebben ze een verfvlek geschilderd en hem toen in de spiegel laen kijken. Meteen probeerde hij die vlek er af te poetsen. Geslaagd. Kunnen mensenkinderen van 2 jaar en ouder ook. Ook gedaan bij dolfijnen en zelfs oliefanten. Allemaal in de grote spiegel kijken en poetsen. Kortom, ze herkennen zichzelf en hebben dus gevoel. (Als dit te kort door de bocht is, klachten bij die Bolle, m'n baas.) Maar wat zegt dat over die foto? Misschien hebben die katten het reuze naar hun zin en ben ik maar een domme, burgerlijke bouvier die liever aan de voeten van z'n baas ligt? Een watje. Geen idee. Echt niet. Mogen jullie 't zeggen. Schrijnend leed of een lollige avond, die we gaan afsluiten met ouwe schoenen gooiende buurmannen? Nee hoor, je kunt er rustig een nachtje over slapen. O ja, dat boek van Frans de Waal heet: The Age of Emphaty.