vrijdag, augustus 22, 2008

CHIMAERA'S PUPS


How to brush a bouvier, weet je nog? Dat eerste filmpje van die mooie boef en onze Superknip, die uitlegt hoe je een hond echt goed moet kammen en borstelen. Dat liet ze allemaal heel geduldig toe en dat viel niet mee. Want de video is maar kort, de opnamen duurden toch een uur of twee. Geen krimp. Chimaera dus. Werd daarna nog een heel gedoe toen die Bolle (m'n baas) riep dat hij door al die video's geen boef meer kon zien en Caya riep, dan heb je een probleem, Yka. Ik dus, goed gezien. En toen riep Carin weer, breng der maar hier, dan knip ik er wel een poedel van. (Op klikken om te lezen.) De rillingen lopen nog over mijn lijf als ik d'r aan denk. Gauw naar Pugsley, je weetwel de kat van de Fremerietjes waar ik als een blok voor viel toen Carin mij een prachtige nieuwe jurk aantrok. Niks poedelllook. Gewoon blitsen op de bouvierclub. Met Pugsly meel ik nog wel eens. Hij stuurde me een meeltje dat Chimaera moeder was geworden. 7 pups. 5 jongens en 2 meiden. De eerste 4 ploep, zo snel ging het, op een prachtig mooi kussen in de slaapkamer. Vond zij een rustige, geschikte plek. Carin dacht daar heel anders over. Dus de laatste 3 in de werpkist. 7 stuks. Die blozende baby uit mijn vorige blog steekt daar een beetje schraaltjes bij af. Moeten de makers volgende keer toch een beetje meer hun best doen. Pugsly heeft er een stel foto's bij gedaan. Kun je hieronder zien. Op klikken om te vergroten. En wat ziet? Ja dat zie je goed, in dat warme nest onder de verwarmingslamp, dicht tegen Chimara aan....... precies, Pugsley.

maandag, augustus 18, 2008

Josephine

Gek op kinderen. Ben ik al jaren. Heb hier in de straat al verschillende peuters hun eerste stappen zien doen. Daar word ik helemaal zacht van. Ook zachtjes neuzen. Vinden ze leuk en ze ruiken heel lekker. Nee, nooit bang, want ik ben de eerste hond die ze zien. Soms geef ik ze heel voorzichtig met mijn neus een zetje. Vallen ze pardoes op hun bibs. Sommige kleintjes kijken dan heel verbaasd en soms begint er eentje te huilen. Of ze grijpen zich aan mijn haren vast om steun te zoeken. Mag. Als ze wat ouder worden proberen ze vaak hun vingertjes in mijn neus te stoppen. Geen punt. Ik ben dol op ze. Gingen we op bezoek bij de nicht van die Bolle en haar pasgeboren dochter Josephine. Daar heb ik al over geschreven bij het overlijden van z'n moeder. Ze had zo graag haar achterkleinkind nog gezien. Maar helaas. Zoals die Bolle zei in zijn tpoespraak bij de crematie, 95 jaar en toch nog twee weken te vroeg. Josephine dus en ligt nog in de wieg. Ik mocht er niet te dicht bij komen omdat honden toch allelei vreemde bacterien bij zich dragen. Later hebben ze daar genoeg weerstand tegen opgebouwd. Ik heb er natuurlijk wel aan geroken. Dat kan op een afstandje ook. En toen ze op de bank werd gelegd (zie foto boven, op klikken om te vergroten) heb ik er wel een uur lang naar liggen kijken en ben toen net als zij...... in slaap gevallen. (Meer babyfotoos, sommige mensen kunen er geen genoeg van krijgen, op Flickr. Hier klikken.)