Westerbork

Dat viel me toch zo tegen van die Bolle. Had ik helemaal niet van hem verwacht. Vreemd toch. We hadden een hardstikke mooie wandeling gemaakt. Van Grollo (langs het borstbeeld van Cuby, jeweetwel, van de Blizzards) en door de bossen van Hooghalen en Westerbork. Prachtig mooie, warme zomerzonkleuren door de takken en de bladeren. Zoete houtgeuren gemengd met de reuk van wilde kruiden. Zelfs die Bolle liep te snuffelen. Wandeling uit een boekje. Toen we in de buurt van Westerbork kwamen zagen we de steen met het gedicht van de achttien doden erin gebeiteld. 'Een cel is maar twee meter breed......' van Jan Campert. Heeft die Bolle helemaal uit z'n hoofd staan opzeggen. Was wel een plechtig moment, al zegt die oorlog mij natuurlijk niet zoveel. Foto rechtsboven. Op klikken om te vergroten. Daarna nog een keer rechtsonder op het kruis. Toen kwamen we door het bos van de toekomst. Allemaal jonge boompjes door kinderen geplant met hun namen en een wens voor de toekomst op een wit bordje ernaast. Hardstikke leuk en het leukste van dat bos van de toekomst...... honden lopen er los. Maar toen we bij het gedenkteken van het kamp kwamen, de samengeknoopte rails, floot die Bolle mij ineens terug en deed me aan de lijn. Er liep een groep oudere mensen omheen. Misschien wel Joodse overlevenden, zei die Bolle, ze zijn er oud genoeg voor. Laten wij maar doorlopen. Nee nee, ik trok aan de lijn, ik wil er naar toe. Daarvoor zijn we hier. Zachtjes trok die Bolle me terug. Meestal doet'ie dat met een harde ruk, luisteren. Maar nu ging hij voor me op z'n hurken zitten. Bewakingshonden, lieve Yka, hebben daar niet zo'n prettige rol gespeeld. En jij en zij kunnen daar niets aan doen, maar voor die mensen kan dat beeld een afschuwelijke herinnering zijn. Daarom. Hij kroelde in m'n nek en we liepen door. Toen merkte ik wat gemengde gevoelens zijn. Werd in Norg, toen we met Harmanna boodschappen gingen doen, weer helemaal goed gemaakt. Die Bolle ging even kijken in het kerkje uit 1200 en Harmmana en ik bleven buiten wachten. En toen riepen de dames die daar stonden dat wij ook gerust mochten binnenkomen. Kijk, zo hoort het. O ja, midden onder is weer de Jufferen. Met een glas wijn op de voorgrond. Tuurlijk, van die Bolle. En dat was zijn eerste niet en zijn laatste niet. Morgen meer .........

Witte Wieven

HEFFFFFFFTUGGGGGG Zeg nou zelf. Zit die Bolle eerst weken achter mekaar van sochtends zeven tot savonds ergens tien te werken. De laatste week in de stomende hitte van zijn werkkamer die wel een Turks bad leek. Hij begon zelfs tegen me te grommen als ik in de buurt van zijn computers kwam. En hij werd steeds stiller. Helemaal niet meer die breedbespraakte Bolle. Komen we terug van een ochtendwandeling, heeft Harmanna de auto ingepakt, instappen en wegwezen. En geen idee waarnaartoe. Iets van een lang verwenweekend. Hup weg, afkicken, ontstressen, you name it. Harmanna achter het stuur, geen gelul, mee. Sta ik dezelfde avond bij zonsondergang in een prachtig Drents ven. Doodstil. Geen hond, niemand, alleen die Bolle en ik. Dat was genieten. Beetje poedelen, snuffelen achter het riet, happen naar een libelle. Die Bolle op z'n hurken met zijn hand in het water. (Nee, niet die hand, nou moet je niet lullig gaan doen.) Was heel mysterieus. Keek wel een beetje benauwd naar de randen van het bos. Daar zweven de Witte Wieven. En zeker in dit bos van Lieveren. Blijf ik toch altijd maar een beetje bij die Bolle in de buurt. Alleen zijn mobiele kiekjes zijn wat donker. Ben ik meer een zwarte vlek met twee koppen. Yka Blog Ness. Maar toen wist ik al waar we zaten. De Jufferen Lunsingh. Soort langdgoed met boerenhofstede. Geen televisie, geen computers, zelfs geen radio, weg van de wereld. Heel ontspannen, vrije sfeer, relaxt, dat woord zocht ik, leuke mensen en ..... ja natuurlijk, die Bolle zou die Bolle niet zijn, een waanzinnig mooie keuken en de mooiste wijnen in de kelder en bij hem op tafel. (In die kelder is'ie nog geweest.) (En kwam nog terug ook.) O ja, andere honden ook. Meer details kun je in de nieuwsbrief lezen. Of in mijn blog van vorig jaar, want we zijn er al een keer geweest. Toen heel kort. Als jouw baas ook trekjes van die Bolle heeft, kun je nu scoren! Hele heftige overgang dus. Slapen in een hotel is alleen niet m'n sterkste kant. Nee, ik ben een beetje een Loosdrechtse eigenheimer. Slapen doe je thuis. Gewoon in je eigen bed. Trut-me-hola, riep die Bolle, watjuhhhh... en legde me tegen zijn voeten aan boven op bed. Ik slaap nooit op bed. Morgen gaan we naar de echte grote bossen, beloofde hij. In 1 wandeling de boswachterijen van Grollo, Hooghalen en Westerbork. Klonk goed.....(beetje draaien)....heel goed zelfs...... (nog een beetje bijdraaien)....dan.... (liggen)....maar...... (inschurken)..... (nog een keertje inschurken)....veel... (draai gevonden) ..... veel slapen......... morgen......(Geeeeuuuwwwwww...) ........ morgen meer.........