Josephine

Gek op kinderen. Ben ik al jaren. Heb hier in de straat al verschillende peuters hun eerste stappen zien doen. Daar word ik helemaal zacht van. Ook zachtjes neuzen. Vinden ze leuk en ze ruiken heel lekker. Nee, nooit bang, want ik ben de eerste hond die ze zien. Soms geef ik ze heel voorzichtig met mijn neus een zetje. Vallen ze pardoes op hun bibs. Sommige kleintjes kijken dan heel verbaasd en soms begint er eentje te huilen. Of ze grijpen zich aan mijn haren vast om steun te zoeken. Mag. Als ze wat ouder worden proberen ze vaak hun vingertjes in mijn neus te stoppen. Geen punt. Ik ben dol op ze. Gingen we op bezoek bij de nicht van die Bolle en haar pasgeboren dochter Josephine. Daar heb ik al over geschreven bij het overlijden van z'n moeder. Ze had zo graag haar achterkleinkind nog gezien. Maar helaas. Zoals die Bolle zei in zijn tpoespraak bij de crematie, 95 jaar en toch nog twee weken te vroeg. Josephine dus en ligt nog in de wieg. Ik mocht er niet te dicht bij komen omdat honden toch allelei vreemde bacterien bij zich dragen. Later hebben ze daar genoeg weerstand tegen opgebouwd. Ik heb er natuurlijk wel aan geroken. Dat kan op een afstandje ook. En toen ze op de bank werd gelegd (zie foto boven, op klikken om te vergroten) heb ik er wel een uur lang naar liggen kijken en ben toen net als zij...... in slaap gevallen. (Meer babyfotoos, sommige mensen kunen er geen genoeg van krijgen, op Flickr. Hier klikken.)