Een Haagse Dame

Wandelen op de Lange Voorhout, sjiek de friemel. Ja natuurlijk, weet ik wel, allemaal kouwe Haagse kak, maar toch…… Je denkt ieder ogenblik Eline Vere tegen te komen. Nee dat kan niet, dat weet ik ook wel, maar je loopt toch maar mooi door de Hollandse geschiedenis. Kun je mooie films over maken. Van Eline Vere hebben ze al een film gemaakt dus daar heb ik niks aan. Ik wil actrice worden, kom uit een heel nest van acteurs en actrices. Van bijrolletjes tot supersterren. Kijk maar bij Caya. Misschien zou ik de hond van Eline Vere kunnen spelen. O nee, dat kan niet. Toen waren er nog geen bouviers. Nou dan speel ik toch gewoon een andere hond. Een blonde pruik en aangepaste make-up, draait een goeie actrice der poot niet voor om. Er was een openlucht beeldententoonstelling op de Lange Voorhout. Vandaar. We vonden er niks aan, maar het was wel een leuke wandeling. Lange Voorhout, Korte Voorhout, over de Lange en de Korte Vijverberg, de Kneuterdijk en terug langs de Hofvijver. Leek wel prinsjesdag in mijn eentje. Ik moest van die Bolle (m'n baas) wel op de foto met Louis Couperus. De schrijver van Eline Vere en mensen en dingen die voorbij gaan. Of zo. Schrijvers ondermekaar, zei hij. Maar volgens mij houd die man helemaal niet van honden. Of iets heel klein sjieks. Een Maltesertje of zo. Op het voetstuk van zijn beeld staat geschreven: Zoo ik iets ben ben ik een Hagenaar. Nou riep ik, zo ik iets ben ben ik……… Gooise kak, roept die Bolle ineens. Moest’ie nog om lachen ook. Wijsneus. Daarna via het ministerie van Financien naar die andere betaalautomaat. Van de parkeergarage. Onder het Malieveld. Het Malieveld ja, dat wou ik wel eens zien. Daar zijn altijd die massademonstraties met spreekkoren en popgroepen. En wat ziet? Helemaal niks, geen hond. Nou ja, eentje. Dat ben ik dus.