Vertelde ik al, toen ik door Caya heel kort werd geknipt, was die Bolle even naar mijn moeder met haar pups gaan kijken. Sweet Pea. Allemaal Sweet Pietjes dus. Zo heet ik ook, Yka Sweet Pea van Caya's Home. Bij een hondenstamboom is dat de gewoonte. Die Bolle heeft er Sweetkokomo van gemaakt, omdat hij vind dat de vader er ook toe doet en het klinkt veel leuker. Vind hij. Want op de hei vinden ze dat maar belachelijk. Als ik me voorstel kijken ze me met grote ogen aan. Yka WAT? Yka WIE? Nou, dat word je goed zat en tegenwoordig begin ik maar meteen te hollen of te grommen, slaan we dat tenminste over. Maar na de knipbeurt, op de hei, de hei met de koeien vlak bij Caya, kwam de oplossing. Daar kwam ik zo'n klein nichterig Russeltje tegen, die na een intense renpartij (wat kunnen die kleine beesies toch hardlopen), zich hijgend voorstelde. Ik ben Ollie Baas en hoe heet jij. Ben jij de baas? Probeerde ik hem nog af te leiden. Maar daar trapte hij niet in. Zo heet mijn baas: Baas. Dat is zijn achternaam en dus heet ik ook zo. Een idee natuurlijk, maar dat schiet niet op. Als ze de achternaam van die Bolle horen moet'ie het ook drie keer herhalen. Zeg maar Yka, zei ik. En verder? Verder niks. Nee dat kan niet. Een fatsoenlijke hond heeft een achternaam. (Wat een Gooise wijsneus.) Hij keek me peinzend aan, zag ineens mijn versgeknipte vacht en riep, ik weet het. Jij heet Yka Korthaar. Boem, hoorde ik achter me. Die Bolle was met een klap achterover gevallen en lag piepend naar adem te happen. Wat, niet begrijpen niet? Laat maar, is een lang verhaal en ik moet het hier korthouden van die Bolle. Ja, hij is wel weer tot de wereld gekomen.
maandag, april 10, 2006
what's in a name
Vertelde ik al, toen ik door Caya heel kort werd geknipt, was die Bolle even naar mijn moeder met haar pups gaan kijken. Sweet Pea. Allemaal Sweet Pietjes dus. Zo heet ik ook, Yka Sweet Pea van Caya's Home. Bij een hondenstamboom is dat de gewoonte. Die Bolle heeft er Sweetkokomo van gemaakt, omdat hij vind dat de vader er ook toe doet en het klinkt veel leuker. Vind hij. Want op de hei vinden ze dat maar belachelijk. Als ik me voorstel kijken ze me met grote ogen aan. Yka WAT? Yka WIE? Nou, dat word je goed zat en tegenwoordig begin ik maar meteen te hollen of te grommen, slaan we dat tenminste over. Maar na de knipbeurt, op de hei, de hei met de koeien vlak bij Caya, kwam de oplossing. Daar kwam ik zo'n klein nichterig Russeltje tegen, die na een intense renpartij (wat kunnen die kleine beesies toch hardlopen), zich hijgend voorstelde. Ik ben Ollie Baas en hoe heet jij. Ben jij de baas? Probeerde ik hem nog af te leiden. Maar daar trapte hij niet in. Zo heet mijn baas: Baas. Dat is zijn achternaam en dus heet ik ook zo. Een idee natuurlijk, maar dat schiet niet op. Als ze de achternaam van die Bolle horen moet'ie het ook drie keer herhalen. Zeg maar Yka, zei ik. En verder? Verder niks. Nee dat kan niet. Een fatsoenlijke hond heeft een achternaam. (Wat een Gooise wijsneus.) Hij keek me peinzend aan, zag ineens mijn versgeknipte vacht en riep, ik weet het. Jij heet Yka Korthaar. Boem, hoorde ik achter me. Die Bolle was met een klap achterover gevallen en lag piepend naar adem te happen. Wat, niet begrijpen niet? Laat maar, is een lang verhaal en ik moet het hier korthouden van die Bolle. Ja, hij is wel weer tot de wereld gekomen.