Eindelijk, zit die Bolle (m'n baas) in z'n blote bast in de tuin, kan ik weer even achter de computer. Maar heb helaas weer een slecht bericht. Was het vorige week Job die ze moesten laten inslapen, vandaag is het twee weken dat mijn grote liefde Simba weg is. Mijn eigen katertje. Elke dag als ik iets in de tuin naast ons hoor schiet ik naar de heg in de hoop dattie weer terug is. Maar niet. Laatst stond de voordeur open en ben ik stiekum even naar binnengelopen. Geen Simba. En niemand weet wat er gebeurd kan zijn. Hij was zeer slim in het verkeer en had heilig ontzag voor auto's en fietsers. En honden die hij niet kende hield hij op een veilige afstand. Maar ja, een ongeluk ligt in een klein hoekje. En Harmaana en ik zijn voor iets anders heel bang. De laatste keer dat we hem hebben gezien lag hij op het matje voor hun deur, helemaal in elkaar gekrompen. Had nergens belangstelling voor. Sloeg z'n pootjes met scherpe nagels niet eens in mijn baard. 's-Avonds lag hij op de motorkappen van autoos die net terug waren. Warm dus. Waarschijnlijk was hij ziek en kwamen z'n baasjes net die avond niet thuis. Sinsdien is'ie weg. Te lang weg. Hoi Simba, zal altijd aan je blijven denken. (Foto boven, op klikken om te vergroten. En nog een foto met Ollie, Job en Julius zoals vodige week beloofd.)