Wat? Ik op een motor? Nee hoor, mij niet gezien. Is ook geen echte motor. Een standbeeld voor Anna Blaman. Een bekend schrijfster in de jaren vijftig en gek op motoren. Net onthuld in Rotterdam ter herdenking van haar vijftigste sterfjaar. BLAMAN was een afkorting van Ben Liever Als MAN. Nou dan weet je het wel. Geen punt, maar wel in de jaren 50. Maar het gaat nu om een gedicht van haar dat die Bolle me liet lezen. Hij heeft me al eens uitgelegd wat liefde zou kunnen zijn. Is niet overgekomen. Doen honden niet aan. Misschien anders, dat wel. Meer als maatjes dan als de grote eenheid. Daar gaat dit gedicht over. De onmogelijheid elkaar echt te kennen. Vond ik wel mooi. Vandaar.Monoloog in de nacht
Wij zijn, mijn lief, twee werelden zo ver
uiteen als aarde en morgenster
en zo tot eenheid omgedicht
als twee profielen van een gezicht
En samen zijn we van de kleine
smarten tot in de zeldzame festijnen
van ons beider leven
wat valt er nog te geven?
Jij kent als ik dat panische gevoel
jezelf te zijn en tevens doel
van de geliefde, even verwant
als vreemd, een zee aan strand
Vaak zijn wij één in brandingslust
van een tezaambewoonde kust
ook is er ebbe, een ver wijken,
een machteloos vertwijfeld reiken
Diep is de nacht. Ach waren wij haarzelve
zodat wij konden uitwelven
over elkander heel ons wezen -
waren wij een en alleen en boven deze
eenheid en alleenheid uit ons-beiden
zodat wij zonder te schenden scheiden
konden en zonder pijn alleen zijn -
Anna Blaman (1905-1960)
uit: Mijn eigen zelf. Schetsen en gedichten (1977)
De biografie van Anna Blaman en literatuurlijst.