Een kunstwerk zonder tekst is als een naakt persoon in een publieke ruimte. Zegt Boris Groys, de curator (samensteller) van de Biënnale in Venetië. Toch niet de minste zou je zeggen, maar die Bolle (m'n baas) meteen hoog in de gordijnen. Gek word ik er van, riep hij, je kan niet meer gewoon van kunst genieten zonder er lappen onbegrijpelijke tekst bij te moeten lezen. Ze vinden die tekst soms zo belangrijk dat het als een apart kunstwerk wordt gepresenteerd. Maar waarom dan? (Vroeg ik heel naïef.) Omdat die teksten meestal van de curators zijn en die willen daarmee laten zien dat zij eigenlijk veel belangrijker zijn dan al die tobberige kunstenaars. Die curatoren misbruiken de kunstwerken als bijkomende illustratie bij HUN EIGEN GODDELIJKE IDEEËN! (Ha, even jennen dacht ik toen....) Maar Bolle, is dat niet een ontzettend achterhaalde opvatting, de kunstenaar als icoon van de allerindividueelste, zelfbewuste en onafhankelijke uitdrukking van zijn tijd, in deze tijd van massaproductie en consumptie, wat toch ook weer een uitdrukking is van....... (geen idee waar ik het over heb natuurlijk, maar het staat in zo'n uitlegtekstboekje van mevrouw Tilroe, ook Curator en volgens G. Komrij een sollicitatiebrief naar het museunmdirecteurschap.) Toen keek die Bolle me zo raar aan dat ik dacht, even wegwezen. NU. Wat schetst mijn verbazing toen ik terugkwam en hem een boekje met foto's van schilderijen zag lezen, met teksten op de bladzijde ernaast. Even kijken hoe dat zit. En wat ziet, geen teksten maar gedichten. 1 thema, 1 schilderij en 1 gedicht. Helemaal van deze tijd, riep ik nog, 2 kunstwerken voor de prijs 1. En toen moest ik weer rennen voor m'n leven. Ik zou er niets van begrijpen, is kort samengevat de tirade die ik naar mijn mooie zwarte kop geslingerd kreeg. Lang, te lang zal Harmanna zeggen, deze inleiding op het mooie schilderij en het prachtige gedicht, die ik passend vind bij deze kerstdag. Het zijn trouwens allemaal mooie schilderijen en gedichten die in dat boekje staan. Dat boekje heeft hij gekregen van Ria, de vrouw van de schilder. Jullie kennen haar als de bazin van Noa en Miro. Zie foto boven. Rechtsonder Miro, is pas 5 maanden en begint net te puberen en die zwarte linksboven die erg op mij lijkt, maar niet zo mooi natuurlijk, is Noa. Heb haar ontmoet bij de opening van de nieuwe praktijk van dokter Annemarie. (Op de Caya's Home Bouviers DVD kun je Noa zien op haar puppy examen.)Toen ik vrolijk op Ria afrende, sprong Noa er ineens tussen en gromde tegen me, mijn vrouwtje, moeven jij! Begint die Bolle toch te lachen. Verontwaardigd kijk ik om. Dat noemen ze nou een koekje van eigen deeg. Een koekje van wat? Een sigaar uit eigen doos dan. Sigaar????!!! Ja, je bent net zo'n jaloerse maffe trut als zij. Als er een vreemde hond of een hond die je niet mag op Harmanna afrent, doe jij precies hetzelfde. Hahahahahah...... zouden jullie dat van Caya hebben? Nou ja, dit is dus zo'n veel te lange tekst geworden. Nee geen uitleg over het schilderij van Louis Vorkink of het gedicht van Ali Rijnders. Zelf kijken en lezen. Wordt het je eigen verhaal. Ja klopt, errug ouderwetse kunstopvatting. (Op klikken om te vergroten.)
Berichtje van Ali Rijnders: Fijn dat je het boekje kan waarderen en het is met veel liefde en toewijding gemaakt. Het is alleen nog bij mij zelf te bestellen, kosten € 12,50, inclusief verzendkosten. Je kan ons e-mail het beste vermelden en dan regelen we het verder wel.
pdebeurs@planet.nl