Deze foto van
Thomas Schlijper verteld helemaal mijn hele verhaal voor het nieuwe jaar. Een melancholieke American Bull Terrier achter een raam in de Pijp. Wel gezellig in de kroeg, zoals ik vaak met die Bolle (m’n baas). Beetje boeken of kranten lezen op z’n iPad, kopje koffie erbij, koekje dus, wijntje wat later, lekker stukje kaas of 3, maar ook verlangend naar buiten kijken. Wanneer nou weer eens die hele grote wandeling? Want dat is er de laatste tijd met die Bolle wel erg bij ingeschoten. Kan hij niks aan doen hoor en ik kom niks te kort, doe met Harmanna (en Coen en Klaas) ook mooie wandelingen, maar niet dat hele lange sjouw- en klauterwerk. En ik moet natuurlijk niet echt zeuren, word ook een jaartje ouder, maar toch…… zo oud nog niet. Over ouder worden geschreven. Die Bolle is vandaag jarig. Dus dubbel Nieuwjaar. Meestal vindt ’ie dat maar niks, maar vandaag is ’ie helemaal blij. Vrolijke stemming zelfs. Heeft ’ie vaak last van, maar vandaag valt het erg op. Vroeg op. Thee voor Harmanna en koffie voor hemzelf. Felicitaties op Facebook lezen. Meelde aan z’n zus dat hij het gevoel had z’n moeder te moeten bellen. Z’n zus meelde terug dat ze hun moeder hierboven ‘lang zal die leven’ had horen zingen. Van een ‘lang leven had z’n moeder inderdaad veel verstand. Is 95 geworden. Maar hij riep vanochtend heel bescheiden bij de koffie en taart, op naar 69. Maar sprak dat wel uit op z’n Frans. Geen idee waarom, maar Harmanna moest heel hard lachen. Beetje te hard vond ik eigenlijk. Nou, beetje melancholiek nog steeds, maar het kan vandaag zo wel een dolle boel worden met die bolle Soixante Neuf. (Even opgezocht
op Wikipedia. Nou moet er niet aan denken. Een vreemde kerel aan m’n kont. Die blaf ik altijd weg. Nouja, de ene keer wat harder dan de andere. En ze vergeten volgens mij, nu allebei 68, dat ze daar te oud voor worden!) (Het standaard antwoord van die Bolle op dit soort opmerkingen is tegenwoordig: Blame the Chemo…….)
