In Vlaanderen noemen ze mij een Vlaamse Koehond, omdat ik daar gefokt ben als koeiendrijver, waakhond en karrentrekker. In Nederland zeggen ze Bouvier. Ik ben 9 jaar geleden geboren in Loosdrecht bij Caya's Home. Teefje. Mijn moeder is Sweet Pea en mijn vader heet Kokomo. Nu woon ik in Hilversum, vlak bij hei en bos en schrijf ik dit heideblogje. Grote zwerfwandelingen zijn mijn ding. Lees ook de archieven en zegt het voort! Klik op de foto's om ze te vergroten.
zaterdag, december 31, 2011
In Memoriam Silke
Wenst iedereen elkaar vandaag een mooie 'overgang' naar het nieuwe jaar, voor mij zijn dit de slechtste dagen die je maar kunt bedenken. Vuurwerk. Daar ben ik doodsbang voor. Niks stoere bouvier, meteen helemaal op tilt. Zo zijn de laatste dag en de eerste nieuwe dag van het jaar voor mij een gruwelijke marteling. Daar helpt geen lieve Bolle (m'n baas) of Harmanna aan. Maar om het allemaal nog erger te maken kreeg ik ook nog een heel erg slecht bericht. Silke (foto hierboven) is ingeslapen. Woensdag, vertelde Berna haar bazin. We wisten dat het ging gebeuren, ze had botkanker in haar elleboog, maar als het zover is moet je toch erg schrikken. En vooral omdat het een van mijn oudste speelkameraadjes is. Was, dus. Toen ik als pup op de hei kwam was zij er ook net. Toen nog met een andere flatcoatvriendin, Scarlet. Wat hebben we samen gerend en gespeeld. Er waren toen een heleboel jonge honden en die deden allemaal mee. Maar Silke was eigenlijk de aardigste. Timber (de Ridgeback) werd steeds agressiever, Kyro (de herder) steeds meer op zichzelf gericht, Lisa (de Dalmatier)wilde mij meer en meer de baas spelen en ga zo maar door. Maar Silke bleef gewoon een aardige, zachte hond met ondeugende trekjes maar altijd te vertrouwen. Wat? Ja ik ook natuurlijk, maar niet zo aardig. Als die kleine witte wijsneus Boy Boomertje moest kiezen tussen Sylke en mij, wist'ie het wel. Met alle respect voor mijn grote harde poten waarmee ik hem heel hartelijk begroette, ha die Boy (hij rolde dan 3x om en die Bolle noemde dat croquet spelen) koos hij voor Silke. Ging zelfs op haar kussen tegen haar aan liggen. Dat durfde hij bij mij niet. Ze had botkanker. In haar elleboog en begon steeds slechter te lopen. Met Kerstmis ging het ondanks de pijnstillers steeds slechter. Maar altijd nog met een vrolijke zwaaistaart. Heb ik zelf gezien. Woensdag ging het echt niet meer en heeft Berna besloten haar te laten inslapen. Wij wensen haar veel sterkte. Want het is niet niks om je beste maatje te moeten verliezen. Sylke is 8 jaar en 8 maanden geworden.