dinsdag, september 28, 2010

ANNA BLAMAN

Wat? Ik op een motor? Nee hoor, mij niet gezien. Is ook geen echte motor. Een standbeeld voor Anna Blaman. Een bekend schrijfster in de jaren vijftig en gek op motoren. Net onthuld in Rotterdam ter herdenking van haar vijftigste sterfjaar. BLAMAN was een afkorting van Ben Liever Als MAN. Nou dan weet je het wel. Geen punt, maar wel in de jaren 50. Maar het gaat nu om een gedicht van haar dat die Bolle me liet lezen. Hij heeft me al eens uitgelegd wat liefde zou kunnen zijn. Is niet overgekomen. Doen honden niet aan. Misschien anders, dat wel. Meer als maatjes dan als de grote eenheid. Daar gaat dit gedicht over. De onmogelijheid elkaar echt te kennen. Vond ik wel mooi. Vandaar.

Monoloog in de nacht

Wij zijn, mijn lief, twee werelden zo ver
uiteen als aarde en morgenster
en zo tot eenheid omgedicht
als twee profielen van een gezicht
En samen zijn we van de kleine
smarten tot in de zeldzame festijnen
van ons beider leven
wat valt er nog te geven?

Jij kent als ik dat panische gevoel
jezelf te zijn en tevens doel
van de geliefde, even verwant
als vreemd, een zee aan strand
Vaak zijn wij één in brandingslust
van een tezaambewoonde kust
ook is er ebbe, een ver wijken,
een machteloos vertwijfeld reiken

Diep is de nacht. Ach waren wij haarzelve
zodat wij konden uitwelven
over elkander heel ons wezen -
waren wij een en alleen en boven deze
eenheid en alleenheid uit ons-beiden
zodat wij zonder te schenden scheiden
konden en zonder pijn alleen zijn -


Anna Blaman (1905-1960)
uit: Mijn eigen zelf. Schetsen en gedichten (1977)



De biografie van Anna Blaman en literatuurlijst.

maandag, september 27, 2010

KWEBBELTJE

Visite en nog wel op zondag. Pappa, mamma, kindje. Nou had ik eerst hierboven willen zetten NICHIE, maar dat weet ik eigenlijk niet. Haar moeder is een nicht van die Bolle (m'n baas), maar wat haar kind dan van die Bolle is.... geen idee. Hij was een broer van haar moeder. Dus hij is in ieder geval haar oudoom. (Bennudaarnog?) Maar verder weet ik het niet. Terwijl ik toch bij Caya's Home als pup tussen al die nesten en generaties halfbroers en zussen alles wel zo een beetje heb meegemaakt. Dat is natuurlijk allemaal familliepraat van 1 kant. Ze heeft ook een vader en niet zo'n beetje ook. Ze lijkt sprekend op 'm met z'n bolle kop en vrolijke ogen. Oja, ze is pas twee jaar en een hartstikke leuk kind. Rustig de kat uit de boom kijken, even afwachten en bedenken en daarna op het juiste moment precies doen waar ze zin in heeft. Dat grote zwarte beest (ik dus) moest eerst niet te dicht in de buurt komen, maar ze kwam steeds dichterbij. Zelf dus. Heeft me een hoop leverworst opgeleverd. Gewoon met het handje. Vond ze zelf ook heel lekker.En toen ik omkeek, zie linksboven (op klikken om te vergroten) lang en breeduit in m'n mand. Met leeuw en beer en al die balletjes met leuke touwtjes en knopen. Echt allemaal uitgeprobeerd. Natuurlijk ook de wandeling over de hei. Met pappa, mamma, die Bolle en ik. En op die foto zie je precies wie ze is. Niet te hard lopen, rustig de omgeving verkennen, maar wel een heel stuk vooruit. POp vergeten! Geen punt, daar heb je een moeder voor. Of vader. Ze mogen zelf kiezen. Praat ook aan 1 stuk door. Ze hebben daarom grapjes over haar grootmoeder gemaakt. De zus van die Bolle was als kind verlegen naar buiten, maar binnen aan 1 stuk aan het woord. Zijn vader had haar zeilboot dan ook 'kwebbeltje' gedoopt. Josephine, leuk meid met nu al een vriendelijke strategische blik in haar mooie ogen. Krijgen pappie en mammie hun handjes nog errug vol aan!