vrijdag, december 24, 2004

Kerstboom


Een kerstboom. Die stond er precies een jaar geleden ook toen ik, zeven weken oud, hier voor het eerst binnenkwam. Ik paste nog op de onderarm van die Bolle (m'n baas) die me heel voorzichtig in de kamer neerzette. Ik liep regelrecht naar die boom vol kleurige lichtjes. Met 1 tik van mijn rechterpootje lag er meteen al een kerstbal op de grond. Grote lol. Dat wordt leuk hier. Maar toen begon't. Yka nee, en nog een keer, Yka NEE, en weer, YKA NEEEEHHHEEEE. Ik heb een tijdlang gedacht dat ik Ykanee heette. Maar dat is allemaal goedgekomen. Wat mij betreft dan, want ik denk dat ze der best wel eens spijt van hebben gehad. (Zie 'krantlezen' of 1 jaar dag.) En dan is zo'n dierenasiel heel dicht bij levensgevaarlijk. Uit heimwee zocht ik de website van Caya op en wat ziet: Sweet Pea en Kokomo hebben weer een nest. Ik heb er 4 broertjes en 2 zusje bij. Cool gaaf hee. Kan me helemaal niet voorstellen ook zo'n klein droppie te zijn geweest. Nou ik hoop dat ze een fijn huis krijgen. Dat is bij Caya altijd goed geregeld, maar ik weet nu dat het ook ontzettend mis kan gaan. Ik mag dan wel eens ruzie hebben met die Bolle, maar er zijn veel foute mensen die met honden doen waar ze zin in hebben. Dat asiel waar ik het over had zit vol met honden die dat zelf hebben meegemaakt. Dramatische verhalen. En de hele dag, soms dagen achtereen in een kennel. Ik trouwens ook deze week. Ze gingen een hele dag naar Brussel, Appel kijken. We hebben hier toch genoeg appels, dreinde ik. Ik wil snachts niet in een kennel! Je moet, bromde die Bolle. En dat is ook heel goed voor je karakter, verwend nest. Nou hee, moet je HEM horen.... Waar was ik ook weer, o ja, hele dagen in de kennel. Nou zijn er mensen die zich dat aantrekken. Die gaan elke dag, weer of geen weer, regen of wind, met 1 of meer honden wandelen. Even vrij, even rennen, even spelen met andere honden, even voelen dat je een echte hond bent. Ik ken ze zo langzamerhand allemaal, want we komen ze regelmatig op de hei tegen. Daarom hier een kerstwens en een kerstgroet. De kerstgroet is voor al die fantastische vrijwilligers, hulde hulde, en de kerstwens voor alle asieldieren dat er ergens nog een mooie plek voor ze gevonden zal worden.

En toen kreeg ik een meeltje. Van Hobby, de kat van de buren. (Van Jan en Rietje, jeweetwel, Flodder en Roodkapje. Staat ook in het archief.) 'Die Bolle van jou is dommer dan jij denkt. Sinds de opening van de vijfde startbaan op Schiphol vliegen er geen vliegtuigen meer over het Amsterdamse Bos. Heeft ook nog in de krant gestaan, met een foto van Herman Koch er bij.' O jee, wat een misser, nou dat vertel ik hem nog wel eens. Eerst doen we prettige feestdagen. Jullie ook?

vrijdag, december 17, 2004

Het bos met de vliegtuigen.......


Werden we ineens de deur uitgegooid. Die Bolle (m’n baas) en ik. Door Harmanna. Moeve, riep ze. Buiten keken we elkaar aan. Ze ging iets doen waar ze ons niet bij kon gebruiken, dat begrepen we ook wel, maar wat moeten we nou gaan doen. Een grote wandeling, altijd leuk, maar we hadden deze week al grote wandelingen gemaakt over de hei, bij de Generaal in Baarn en dwars door het Spanderswoud. Weet je wat, riep die Bolle, het bos met de vliegtuigen. Het bos wat??!! In de auto legde hij het uit. In zijn column in VN had Herman Koch (Jiskefet) jaren geleden geschreven dat zijn zoontje het Amsterdamse Bos 'het bos met de vliegtuigen' had genoemd. Omdat ze daar zo laag overvlogen dat je ze bijna kon aanraken. Bij ons boven de hei vliegen ze toch ook laag, riep ik nog, Geen vergelijk, zul je zo zien en horen was het antwoord. Nou, een hartstikke leuk bos. Dat in ieder geval. Grote stukken met bomen en struikgewas om doorheen te rennen en dan weer grote grasvelden langs vijvers waar je de overkant nauwelijks kan zien. Mieters. Pootje baden en zwemmen dus. En hartstikke veel honden. Allemaal dames die wel vier of vijf honden uitlieten en jonge meisjes met meer dan tien honden. Eentje had achter op haar jas ‘Outlet Service’ staan. Ha, riep die Bolle, kun je zien hoe sjiek jij bent, jij hebt een outlet service helemaal voor jezelf. Geen idee waar hij het over had. En natuurlijk veel fietsers en een paar joggers en zelfs paarden met ruiters. En allemaal loslopen! Leek een beetje op het Vondelpark maar dan heel veel groter. Op een gegeven ogenblik kon ik geen hond meer zien. En dat wil wat zeggen. Toen we langs de geitenboerderij liepen riep hij, speciaal voor jou. Omdat ik overal boven op klim noemt hij mij een geit. Maar wat ziet, loslopende hangbuikzwijntjes. Voor jou dus, riep ik vals. Ruim anderhalf uur gelopen, geen vliegtuigen. Niet eentje. Nou hing er een stevige mist, maar als er zo’n ding overvliegt schijnt horen en te zien je te vergaan. Plotseling hoorden we boven een hele hoop kabaal. Kakelen en gakken. Vlogen er wel honderd ganzen heel laag in drie formaties over ons heen. Prachtig gezicht, betekent dat het nu echt winter wordt. Maar geen vliegtuig gezien.

Toen we na de lunch weer thuiskwamen, rende ik verwachtingsvol naar binnen. Kijken waar ze ons niet bij kon gebruiken. En wat stond daar………… verrek dat ding ken ik. (Wordt vervolgd.)

donderdag, december 09, 2004

Rood Kapje


Die Bolle (m'n baas) was te laat. Daar wil ik niet lullig over doen want hij rijdt al een paar weken voor zijn werk om de dag heen en weer naar Friesland en dat is een rot eind. (Die fotograaf waar ik van de zomer ook ben geweest. Zie VAKANTIE.) Maar hij had beloofd om met mij het avondrondje te doen. En toen was het al bijna donker. En zware mist. (Vandaar dattie te laat was.) Hij deed mijn lichtje om, want een zwarte boef in het donker zie je niet zo makkelijk. Het was zo stil op de hei dat ik zachtjes begon te lopen en het was ook wel een beetje eng, een beetje spookachtig. Bleef maar dicht bij die Bolle. Die had zijn camera bij zich, want een mistige hei in bijna donker levert hele mooie plaatjes op. Op de foto lijkt mijn lichtje geel maar in werkelijkheid is het rood. Je bent een omgekeerd Rood Kapje, had hij voor de grap geroepen. Dat moet je niet zeggen, dan roep je het onheil over je af. Grootmoeders okee, maar........ En ja hoor hoor, tien minuten later dook er een wolf op uit de mist. Ik schrok me rot. BOLLE HELP!!! Maar die draaide zich snel om en maakte een foto. Bestraffend keek de wolf hem aan. En hij keek echt, niet als een hond, maar als een mens. De kriebels liepen over mijn rug. Nou heb ik twee overheersende eigenschappen: ik ben niet bang en bloednieuwsgierig. Dus zo onderdanig mogelijk (want ik ben niet bang maar ook niet gek) liep ik langzaam en een beetje gebogen naar hem toe. Voorzichtig begon ik aan hem te snuffelen en toen, precies 1 tel, keek hij mij strak aan. Heel arrogant en heel afstandelijk. Vanuit de hoogte. Geen grom, geen blaf, maar ik wist meteen mijn plaats. Ja meneer, zei ik snel en dacht: wat een spetter. Toen dook Hans met zijn zoon en Quando van de Morsinkshof uit de mist op. (De oude Quando is de opa van mijn Duitse herder vriendje Kyro.) Hallo Hans, laat jij tegenwoordig wolven uit? Dat is mijn oppashond zei Hans. O gelukkig, een hond dus geen wolf. Er viel een pak van mijn hart. Jawel, zei Hans, het is een Saarloos. Een kruising. De ene helft is een Duitse herder en de andere een echte wolf. Een Rus nog wel. De wolf liep door alsof wij helemaal niet bestonden en loste op in de mist. Geen makkelijke tiepes, zei Hans nog terwijl hij met zoon en Quando ook in de mist verdween. Op dat ogenblik kwam Rietje achter ons uit de mist. Toen ze me zag spreide ze haar armen en riep; Haaaaaa die Ykaaaaaa, mijn schatje...... maar ik draaide me razendsnel om en rende weg. O nee, niks daarvan, sorry hoor, maar ik ken mijn klassieken, vandaag even geen grootmoeders.

zondag, december 05, 2004

Kayleigh


Kayleigh is dood. Dat is even schrikken. Vorige week hebben ze haar laten inslapen. Het ging al heel slecht met haar, maar toch. Dat dacht ik een paar weken geleden van BeeGee ook, maar die loopt nog steeds rond alsof er niets aan de hand is. Die Bolle (mijn baas) en Henk (zijn baas) hebben daar nog grapjes over staan maken. Ouwe taaie jippie jippie jee, zongen ze. Geen idee wat dat betekent en ze zongen nog vals ook. Kayleigh (uitlaatronde half twaalf, heb helaas geen foto, vraag ik nog wel) wilde eigenlijk heel graag met ons meespelen. Maar dat ging al een tijdje niet meer. Wij gingen wel naar haar toe, maar waren dan heel voorzichtig. Even neuzen en weer weg. Roerend van dat stelletje rauwdouwers, hoor ik die Bolle nog zeggen. Ze had nog maar 1 oog en allemaal kwaaltjes. Als ze die Bolle zag stak ze altijd haar neus in zijn hand en kreeg dan een trainertje. Zo'n pensknaagje. Twee dagen geleden kwam de buurvrouw met alle snoepjes die nu over waren en mochten we allemaal meedelen in haar erfenis. Nou dat was meteen weer dringen geblazen natuurlijk. Hebberige tiepes. En daarna gingen Timber (een Rodesische Ridgeback) en ik weer over tot de orde van de dag. Wat? Matten natuurlijk.

zondag, november 28, 2004

Visitors


Vet cool gaaf heeee. Dat is scoren. Komt die Bolle (m'n baas) een paar dagen geleden met een lachend gezicht de tuin binnenlopen. Ik stond boven op de tuintafel ijs los te krabben. (Ik ben dol op ijs.) Meestal roept'ie dan: GEIT, maar trok nu een brede smile. Al mijn alarmschellen begonnen te rinkelen. Als hij zo aardig doet wil hij iets wat ik niet wil, maar hij hield een A4'tje omhoog. Hij had de laatste bezoekers aantallen van deze blog geprint. Met de beginbezoekers mee, een kleine zeshonderd. In drie maanden!!! Ik werd helemaal bleek van schrik. (En dat is heel knap voor een zwarte bouvier.) Nee, dat is natuurlijk niet gigantisch. Dat snap ik ook wel. Op internet gaat het om honderdduizenden tot miljoenen bezoekers per dag als je wilt meetellen. Maar voor een klein regionaal heideblogje, dat ik drie maanden geleden voor een paar vriendjes ben begonnen....... Als je me niet gelooft, kijk zelf maar. En toen zijn we met veel vreugdekabaal naar onze zondagsschool gereden (HSV 't Haartje, niet on-line geloof ik) . Speuren en de vrouwenbegeleider-wedstrijden. (Op de fotomontage in het midden Liliane met haar hond. Hoge score. Cool. Zij en Rob, rijtje links twee en drie van boven, zijn onze trainers.) Hardstikke leuk. Maar toen de pakwerkers kwamen wilde die Bolle weg. Waarom? Dat staat in het vorige verhaaltje.Gaaf toch, 600 hits. Dat worden er 2500 per jaar! Dus wel blijven komen hoor, want het is mijn feestje maar helemaal voor jullie LOL!

zaterdag, november 20, 2004

Gymnasium


Die Bolle (m'n baas, net terug uit Liverpool) pissig. Zit je nou alweer achter m'n computer. Nou, riep ik verontwaardigd, ik moet toch m'n verhaaltje schrijven. Dan had je dat maar moeten doen toen ik weg was en bovendien, honden kunnen helemaal geen verhaaltjes schrijven. Jawel, jawel, dat heb je mezelf geleerd. (Zie fabelboef.) Toen ik heel klein was al. Toen zei je dat ik m'n klassieken en DE GROTE VERHALEN moest kennen. En toen heb je alle klassieke Goden en Helden naar de Erfgooiersstraat gesleept en me alle verhalen verteld die daarbij horen. Kijk maar, Harmanna heeft daar nog een foto van gemaakt. Heus waar, echt. En toen zei je ook nog dat ik als ik later groot ben ik naar het gymnasium moet. Maar dat vind ik flauwe kul. Je gaat toch niet dezelfde fout maken als die belachelijke ouders die denken dat hun uil een valk is! (Heee Kees, klassieke beeldspraak.) Ik ben gewoon een bouvier en dan vind ik zondagsschool al meer dan genoeg. Kom nou, ik laat me niet gek maken. En die verhaaltjes schrijf ik wel. Dat vind ik leuk. Maar nou ik goed naar die foto kijk, wat doet die aap daar boven op het balkon? Die aap dat ben ik ook, zei die Bolle op vermoeide toon. Ik wordt een beetje schizofreen van die verhaaltjes van jou. Hoezo schizofreen? Gaga is ook goed, zei 'ie. Jij bent een hond die schrijft en als ik een pakwerker zie krijg ik zin om te bijten!

zondag, oktober 31, 2004

1 jaar dag


Wat krijgen we nou!? Ik hoor die Bolle (mijn baas) zijn werkkamer uitlopen, scheur naar boven, spring achter de computer om een leuk verjaardagsverhaaltje te gaan schrijven en wat ziet!? Een brief aan Caya met als aanhef Evaluatie. Wat is dat nou weer? Zoek ik op in de Dikke van Dale. (Die Dikke is het broertje van die Bolle……. nee jòh, grapje.) Evaluatie: ‹Fr. Évaluation, het vaststellen wat iets waard is, synoniem: waardebepaling. Mijn poot schoot spontaan naar de ‘delete’ knop. Dat zal mij niet gebeuren. Maar de eerste alinea was wel aardig. Beste Caya, als je met een pup thuiskomt weet je dat het een bouvier is en verder moet je maar afwachten wat voor hondje het wordt. Nou, daar zijn we na een jaar wel achter. Een korte evaluatie. (Ja, nou weet ik wel.) Ze is vrolijk, hartelijk, kan goed overweg met mensen en dieren en er zit geen spat kwaad bij. Zelfs met agressieve honden heeft ze geen moeite. Twee ingeslopen foutjes. Fietsers is een probleem en ze springt vaak tegen mensen op. (Ja alsof dat mijn schuld is! Op grote afstand beginnen ze al te roepen: Yka meisje, wat ben jij een leuk hondje, kom eens hier, schatje. En dat ze dan op een modderige hei met witte broeken aan hun hond gaan uitlaten is toch hun probleem!) Ze is heel pienter en bloednieuwsgierig. Staat overal met haar neus bovenop. Kan ook tegen een stevig stootje. Als ze met andere honden als gekken over de hei scheurt is ze sneller dan de meeste Duitse en Mechelse herders (klopt, alleen die zwarte whipped is sneller dan ik) en als ze vallen en over elkaar heen rollen geeft ze geen krimp. Opspringen en doorgaan. Ze rende een keer met haar kop tegen een boom, geen kik. (Leugenaar, hij bedoelt gewoon die keer dat hij mij klap voor mijn kanes gaf.) Die oren en staart zijn ontzetten leuk, verhoogd de aaibaarheid, maar het blijft een echte bouvier. Wat ze in haar kop heeft, heeft ze niet in haar kont. (:-) En eigenwijs, zo eigenwijs ben ik zelfs niet. (Ook gelogen. Zo eigenwijs als hij haal ik never nooit.) Ze kan zeer afstandelijk zijn en als je haar iets wilt laten doen wat zij niet wilt is ze in staat het slechtste in je naar boven te krijgen. (Dat bedoelde ik dus :-) Van jongs af aan kan ze heel goed alleen zijn. Geen verbouwingen en geen plundertochten. Maar ze blijft schrikachtig voor harde en onverwachte geluiden. Dat is een probleem op de VZH training, want……(Gaat ze geen moer aan) delete……. door groepje dat veel lawaai maakt ….. delete….. moeten we nog hard aan werken. (Hij wel.)….. delete. Was ze over het algemeen wat onderdanig tegen andere honden, de laatste tijd begint ze zich steeds weerbaarder op te stellen. Zeker als ze met mijn vrouw op stap is. Die wil ze trouwens nog wel eens uittesten. Nummero twee in huis is voor haar nog geen gelopen race. (Lachùhhh, zo kinderachtig is ze niet! We spelen gewoon pakwerkertje.) En puberen ……… delete……absoluut ongehoorzame mo……delete (Nou moet het niet gekker worden)….. delete…. delete. Om kort te gaan (kan al niet meer OH), als pup heeft ze ons, toch niet rustige leven, helemaal op zijn kop gezet, we hebben haar met liefde meerdere keren achter het behang willen plakken, zo niet metselen, maar we hebben ook ontzettend veel plezier met haar en geen moment spijt gehad van onze nieuwe huisgenoot. (Aààhhhh, wat schattig….niet één keer????)

Maar nou wil ik daar toch nog wel wat aan toevoegen. Hartstikke leuk hoor, klopt allemaal. En onze communicatie laat niets te wensen over. We weten zo langzamerhand precies van elkaar wat we bedoelen. MAAR WAAROM DOEN ZE DAN NIET GEWOON WAT IK WIL!!!!!!!!!!!! Zo moeilijk is dat toch niet. Daar zal ik het komende jaar eens hard aan gaan werken. Ozo.

donderdag, oktober 28, 2004

Delphi


Kijk, we moeten natuurlijk geen ingezonden meededelingen familierubriek worden. Maar het verhaal over BG stond nog niet op internet of we kregen een brief van Diane dat Delphi in de familiekring heel vredig is ingeslapen. Ze was al ruim veertien jaar. Nou dat moest ik even wegslikken want ik had deze zomer nog uitgebreid met haar en Phaedra gespeeld. (Lees het vakantieverhaal. Klikken op 07/25/2004 in de Archives.) Meer met Phaedra natuurlijk, want toen was Delphi ook al heel oud. Nou hoeft Phaedra geen wethouder Hekking meer te spelen, schreef Diane. Wethouder wie? Waar slaat dat nou weer op. Diane gebeld. Nou dat zit zo, in de Koot & Bie programma's (van die Bieslog ja) speelden ze ook burgemeester (Bie) en wethouder (Koot). En die wethouder had alsmaar het hoogste woord omdatie bang was dat ze hem niet zagen staan. Precies het gedrag van Phaedra. Vandaar. O. Maar ik vind het geen vergelijking, een labrador en een wethouder. Hoewel...... wij bouviers zijn dan natuurlijk altijd burgermeester. En wij hoeven niet gekozen te worden, wij kiezen onszelf wel.

En nou het goeie nieuws: In dat vakantieverhaal zitten ook Job en Julius en Job is vandaag jarig. 13 jaar. (Heeft die melige Bolle weer zo'n belachelijke hoerafoto van gemaakt.)

En dan nu het beste nieuws: nog twee nachtjes slapen, dan ben ik jarig. 1 jaar pas. Ik kan nog heeeeeel lang mee. Kom maar op allemaal.

vrijdag, oktober 22, 2004

BG


Het gaat slecht met BG. (Spreek je uit als BieGie, van de BG’s die popgroep. Weetjewel? Nee, weet ik niet want daar ben ik te jong voor, maar dat zegt die Bolle, mijn baas.) Hartproblemen. Henk, de baas van BG, was bang dat een afspraak bij diergeneeskunde in Utrecht wel eens zijn laatste afspraak zou kunnen zijn. Bie (wij noemen hem Bie, nee, die Bie is een andere blogger) is al heel oud, bijna veertien en dat schijnt een mooie leeftijd te zijn. Zeggen ze. Ik ben nog geeneens geen 1, dus dat is een heel ver van mijn mand show. (Bijna 1 jaar wel. 30 oktober, volgende week hoi hoi dan ben ik jarig.) Maar toen Bie en zijn baas terugkwamen uit Utrecht had hij hele goeie medicijnen meegekregen en nou loopt hij weer elke dag een paar keer voorbij. Wel twee keer rusten onderweg. Doet Bie een tukje en zit zijn baas er op een paaltje naast. Heel roerend. Bie was de eerste hond die ik zag toen ik naar buiten mocht. Ik blij, wilde meteen spelen, maar Bie vond zo’n klein mormel maar helemaal niks. Moest’ie niets van hebben. En Bie is, jawel, een bouvier. Toen dacht ik dat alle honden Bouviers waren. Nee zei die Bolle, die ooit logica heeft gestudeerd. Alle bouviers zijn honden, maar niet alle honden zijn bouviers. En Jaqueline Bouvier (Kennedy) dan, riep ik, dat is ook een bouvier! Nee wijsneus, dat is heel iets anders. Als een mens Bouvier heet is dat een eigennaam en jij heet Yka en je bent een bouvier, dat is een soortnaam. O zit dat zo. (Zal wel, dacht ik er achteraan.) Nou moeten jullie niet zo dom gaan zitten lachen om dit wijsneuzige gedoe van een kleine pup en een grote Bolle, want dan heb ik nog wel een lekker raadseltje voor jullie barbaren. De maan is van kaas of hij is niet van kaas. Nou de maan is niet van kaas dus…… hij is van kaas. Niet waar!? Oke, maar waarom niet? Zo, daar ben je wel even zoet mee. Nou ben ik dus bijna een jaar en een mooie meid, maar Bie zit me nog steeds niet zitten. Veel te druk. Hou die ADHD trut bij je, gromt’ie tegen mijn baas. En dan moeten Henk en die Bolle allebei lachen. Worden zo langzamerhand ook te oud voor een leuke jonge meid, denk ik. Hoewel, laatst dat Amerikaanse Bulldog jongetje met die mooie blonde…….daar stond’ie wel heel lang mee te praten en wel heel erreg zijn best te doen. Nou, ik heb dat kereltje even mores geleerd. Wat denkt? Laat’ie dat nou lekker vinden! Keeeerels..... De laatste tijd mag ik gewoon met Bie oplopen. Kan die me met zo’n dromerige, weemoedige blik aankijken. Wat zou dat betekenen? Moet ik toch 's die Bolle vragen.

vrijdag, oktober 15, 2004

Africhting


Ach jongens hou toch op met die Bolle (mijn baas). Dat wordt toch helemaal drie keer niks. Hebben Rob en Rien op de club het hem nog zo voorgedaan, hoe ze als gekken met mij en dat balletje tekeer konden gaan. Spelen, spelen en nog een keer spelen. En ik meedoen natuurlijk. Sprong wel een meter hoog. Wat doet die Bolle? Sist tussen zijn tanden: uitslover. Nou vraaaaaag ik je! Kijk, sochtends gaat het nog wel. Balletje erbij even volgen, voet, blijven, vooruit enzovoort. Heel goed. Maar als we terugkomen gaat’ie achter zijn computers zitten en dan ben ik hem kwijt. Moet ik om twaalf uur naar zijn werkkamer om hem er aan te herinneren dat het weer tijd is. Louw loene. Ziet me niet eens staan. Maar daar heb ik een truukje voor. Op het moment dat hij een fragment dat hij heeft gemonteerd terugspeelt, piep ik even zachtjes heel hoog. Schrikt’ie zich een ongeluk want hij denkt dat het in het geluid zit. Spoelt snel terug om nog een keer te luisteren, maar realiseert zich dan ineens wat de oorzaak is en kijkt mij met die vermoeide blik in zijn ogen aan. Ik sta dan in de snelstart modus weg, want dan is’ie bloedlink. Maar op de hei loopt' ie nog steeds te monteren. Met zijn blik ergens op oneindig. Leg ik een Deense Dog om, verniel een paar Duitse en Mechelse herders, verorber een Jack Russel…… hij ziet’t niet. Zelfs toen het ging stortregenen, het viel met bakken uit de hemel, merkte hij helemaal niets. Terug thuis zat hij meteen weer achter zijn beeldscherm. En wat gebeurt? Er staat een zeiknatte, druipende bouvier in zijn werkkamer, ik dus, maar hij kijkt verschrikt naar zijn muis. Er zitten twee waterdruppeltjes op!

Ben ik maar naar beneden gegaan naar Harmanna, mijn bazin. Die kent dat probleem ook. Zijn we ons regendansje gaan doen. Nuffige heen en weer loopjes en dansjes. En ook nog even fotoreclame. Want ik ben niet gek. Nee hoor. Ik weet ook wel waar die korrels en kluiven van worden betaald.

donderdag, oktober 07, 2004

Wereldreis

Moderne hondenkarren, het kan nog leuker. Je kan er ook mee op vakantie. Allebij een karretje. Wat heet vakantie: Een wereldreis gaan ze maken, Diego en Harry. Ja, nog 1 keer de hondenkar, maar deze is dan ook wel heel bijzonder. Een bijzondere man en een bijzondere hond en wat ze meemaken kunnen we op internet lezen in hun dagboek. (Hier klikken) Dat wil ik eigenlijk ook wel als ik later groot ben. Lijkt me hardstikke cool gaaf. Ben benieuwd of ik die Bolle (mijn baas) zover kan krijgen. Goeie reis jongens en houje taai bij tegenslagen. Die zullen er wel zijn voor je aan de oostkust van Rusland bent. Om te laten zien hoe zwaar het kan zijn plak ik er nog een gave tekening van Jan Toorop (1924) bij.

dinsdag, oktober 05, 2004

Kanzeonneke & Ted


Seru Grande

Kreeg ik een meeltje van Lydia uit Curaçao. Jaha, mijn lezers zitten ook aan de andere kant van de wereld. Ze las vorige week over die boze Bolle (mijn baas, is een vriend van vroeger) en zijn verhaal over honden die het een stuk slechter hebben getroffen dan wij welvaartsblaffers. (Weer zo eentje! Zou dat de leeftijd zijn?) Ze woont vlak bij de Seru Grande en heeft vier honden en een ezel. (Precies, Balkenende.) Er zijn daar veel zwerfhonden schrijft ze, maar heel erg vind ze dat veel honden door Nederlanders die teruggaan naar Holland gewoon worden achtergelaten. Zomaar. Als je ze naar het asyl brengt krijg je er nog 25 Euro voor! Dat is een soort statiegeld om te voorkomen dat ze op het eiland verwilderen. Maar er zijn nog steeds mensen die ze gewoon op het landje achterlaten waar ze hebben gewoond en waar nooit meer iemand komt. Dan ga je dood dus. Of je moet een handige rattenvanger zijn. Haar Kanzeonneke is zo een kampioenrattenvanger geworden en heeft overleefd. Maar toen ze gevonden werd was ze heel schuw en doodsbang voor mensen. Lydia heeft haar weer een beetje in de wereld gebracht, maar al haar honden sukkelen met lichamelijke problemen door de slechte voeding van vroeger en veel trauma’s. (Ja echte trauma’s, nou weet ik het wel.) Als Kanzeonneke een man met een plastic zak ziet vliegt ze hem meteen aan. Je hebt natuurlijk geen idee wat die honden vroeger allemaal hebben meegemaakt. Maar nu hebben ze een prima leven. Op de foto, met de klok mee, Beer, Balkenende, Ulf met Bjorn en Kanzeonneke.

Heb ik nóg een leuk bericht. In het bos kwamen we Ted tegen met zijn nieuwe bazinnen. Ted is een blonde boef (Hééée dom blondje!) (Watzegje?) ( Nee joh, grapje.) zat in het asyl en heeft daar nieuwe baasjes gevonden. Hoi Ted, riep ik. Maar hij had geen tijd Snel trok hij zijn nieuwe vriendinnen met overmacht naar de volgende boom. O jee, dachten die Bolle en ik tegelijk. Ongeleid projectiel. Die zouden even met Caya moeten praten. Ja, toch weer Caya, maar die heeft dan ook een mega prestatie geleverd, samen met tante Uranie. (Is ook Northolt in de TV serie Russen.) Ze zijn eerste geworden op het wereldkampioenschap IPO III Bouviers. Cool gaaf hè? En opa Henkie (van moeders kant) is vierde geworden. Kanjer. Trouwens, die anderen (geel gestreept op de ranglijst) zijn bijna allemaal op de een of andere manier Caya boeven. Ga maar even kijken. (Hier klikken)

Hebben wij nog wel een eind te gaan, hè ...... Bolle?

dinsdag, september 28, 2004

Hondenleven


Werd die Bolle (mijn baas) toch ineens ontzettend boos. Begon te schreeuwen en te tieren, liep helemaal rood aan, stotterde zelfs van drift. Dat had ik nog nooit gezien, zelfs niet als ik het heel bont had gemaakt. Onverwacht was hij zijn werkkamer binnengekomen waar ik de eerste zin van mijn nieuwe verhaaltje zat te schrijven. ‘Omdat het zo ontzettend veel regent kom ik bijna de deur niet uit. Wat een hondenleven!’ EEN HONDENLEVEN, EEN HONDENLEVEN, hij stikte er bijna in, Elke dag je natje en je droogje, prima voer, kluiven, snoepjes, speeltjes bij de vleet, prikken, pillen en zalfjes bij een echte dokter, twee keer per week naar school en bijna de hele dag mensen om je heen….. EN DAT VINDT MEVROUW EEN HONDENLEVEN….. De halve mensheid zou een moord doen voor zo’n leven, sterker nog, dat doen ze ook. Er zijn landen waar jullie als lekkernij op het menu staan of waar jullie als straatschooiers met afzichtelijke zweren en gebreken moeten vechten om in leven te blijven. In Nederland? Hier worden jullie als proefkonijnen gefokt, uitproberen of een medicijn werkt of de nieuwe ‘make up’ niet schadelijk is voor onze tere huidjes. EEN HONDENLEVEN…. Nog niet zo lang geleden, heb ik zelf nog meegemaakt, liepen jullie de hele dag onder of voor een kar en kregen jullie afval te vreten waardoor je heel vroeg doodging. Kijk maar op de foto’s hieronder. In het midden een schilderij van Hart Nibbrig (uit het Singer Museum in Laren) daar staat zo’n hondenkar op en links nog een paar ouwe foto’s. En kijk nou eens rechts, die foto’s van fotograaf Thomas Schlijper, een luxe uitlaatservice en daaronder, kijk daaronder, dat is de hondenkar van vandaag. Meneer of mevrouw achterin en de koelie voorop, EEN HONDENLEVEN.…… jullie hebben een leven als een luis op een zeer hoofd.

Geen idee wat dat betekende, maar het klonk als een heel mooi leven. Daarom piepte ik, nog een beetje trillend, ja meneer. Om het weer goed te maken een paar adressen van clubs die wat aan die ellende proberen te doen De dierenbescherming natuurlijk, PAWS voor zwerfhonden en het adres van die arme blindengeleidehonden die moeten gaan zakkenrollen. (Heb de video’s opgenomen. Je weet nooit waar het goed voor is.) Asiels en dierenambulances in de buurt moet je zelf even zoeken. En al ben ik dan een verwend nest, dat binnenzitten komt mijn neus uit.

donderdag, september 23, 2004

Ducky


Krijg ik nog een meeltje van mijn stiefmoeder. Wie? Caya natuurlijk. (Als je over boeven schrijft kun je niet om haar heen!) Ze heeft mijn verhaaltje over 'oma' gelezen (hieronder) en schrijft dat er wel degelijk een echte boef in het Witte Huis heeft gezeten. Nee, niet omdat het allemaal boeven zijn, dat is flauw. Ducky, de boef van Nancy en Ronald Reagen. Ze heeft het krantenartikel waar dat in staat er bij gedaan. En, ja hoor, een echt koppig boefje. Wil niet de presidentiele helicopter in en niet naar Camp David. Dom hoor. Oliedom. Ik zou vooruit zijn gesjeesd. Boemderin. Zo'n groot landgoed, helemaal voor mij alleen! Dat wil ik wel. Mijn cowboyhoed ligt al klaar. Alleen houdt die Bolle mij nog aan de lasso. (Heeft ook geen helicopter.) En nou maar afwachten wie de volgende boef is.

vrijdag, september 17, 2004

Oma


Dat schijten in het vorige verhaaltje is verschillende lezers behoorlijk in het verkeerde keelgat geschoten. (O jee, wat schrijf ik nou!) Niet alleen omdat ze dat maar vies vinden, een stelletje grote mensen dat daarover staat op te scheppen vinden ze helemaal belachelijk. Flauw vind ik. Jullie hebben zo'n mooie pot in zo'n klein kamertje en daar kun je naar toe als je zin hebt. Wij niet. Wij moeten wachten tot er iemand met ons naar buiten gaat en dat kan nog wel eens lang duren. Vooral als het regent. En ja, dan neemt de natuur heel snel zijn loop. Als je daar niet tegen kan hoor je niet op een hondenblog thuis. Pas op hoor. Maar over dat opscheppen doe ik mee. Nou geloof ik Caya op haar woord, maar sommigen vonden het wel heel makkelijk gezegd. Ze kan wel zoveel beweren. Meeltje naar Caya en per kerende post meeltje terug. Met foto. En wat ziet !? GRACE. (Klikken voor haar Amerikaanse website.) En Grace is de moeder van Kokomo en dus mijn OMA. Ze zit voor de Lincoln Memorial, maar heeft een kwartier daarvoor op het gazon van het Witte Huis zitten........ laat maar. Die Bolle kon het niet laten om mij er nog bij te plakken. Maar de foto van Grace is echt. Wat? Belachelijk, boeven voor het Witte Huis. Helemaal niet. Er heeft jarenlang een bouvier IN het Witte Huis gezeten. Precies, de vrouw van John Kennedy, Jaqueline Bouvier.

maandag, september 06, 2004

Jeugdtrauma

Gisteravond een dineetje. Nee ik niet, die Bolle met zijn vrouw en een stel vrienden. Lekker eten, veel drinken en koffie met cognac toe. En waar hebben ze het dan over? Over hun ouders en wat die allemaal fout hebben gedaan met hun opvoeding. Ken je nagaan! Een hele tafel met 60 plussers en ze lullen alleen maar over hun jeugdtrauma's. Nou dan heb ik er ook nog wel eentje. Ja, best wel, met tien maanden kun je ook een jeugdtrauma hebben. Luister en huiver. Toen ik met zeven weken binnekwam begreep ik al gauw dat als ze Yka zeiden ze mij moesten hebben. Eerst dacht ik nog dat ik YkaNEE heette omdat ze dat zo vaak riepen. Erg ondeugend ja. Maar die Bolle (mijn baas) riep soms iets heel anders tegen me. Kim. (Gebeurt nog wel eens.) Later begreep ik dat Kim zijn vorige hond was, nou dat kan gebeuren. Is dertien jaar geworden. Macht der gewoonte. Maar toen kwamen ook alle verhalen watíe allemaal met Kim had gedaan en wat ze allemaal kon. Ik kreeg er een minderwaardigheidscomplex van. En waar ze allemaal niet was geweest. Spanje, Frankrijk Sint Tropez (mooie meiden), gezwommen in het meer van Geneve, veel Duitse bossen, gezwommen in de Moldou, in een paardenkoets door Praag gereden, gezwommen in de Wahnsee in Berlijn. Ga zo maar door. Stond ik laats om geknipt te worden in Salon Kitty (Nee flauw, het was gewoon een coupe Caya) staatíe op te scheppen dat zijn Kimmie heeft zitten schijten in de Poolse bossen. Caya verblikt of verbloost niet. Een van mijn honden, zegt ze, heeft in Washington zitten schijten op het gazon van het Witte Huis. Toen viel die Bolle stil. Dat was baas boven baas.

Nou, om er voorgoed vanaf te zijn een paar foto's van die Kimmie: Linksboven voor de Brandeburgertor, met Leierkasten. Linksonder voor boekhandel Bouvier ín Dresden, rechtsboven in een koetsje in Praag en daaronder, jawel samen met die Bolle (die toen nog niet zo bol was), in een Pools bos.

En dat leuke lieve hondje in het midden? Nee, niks Kimmie, dat ben ik!

donderdag, augustus 19, 2004

Flodder

Gisterochtend Flodder gezien. De eerste film op DVD. Vet Cool zeg. Ja natuurlijk, die scene met de boef en het poedeltje. In het ene shot, boef ziet poedeltje en in het andere shot hangt het poedelriempje achteloos uit zijn bek. Gaaf hee. Ik wil ook actrice worden. Nee, dat is helemaal niet gek. Ik kom uit een hele familie van acteurs en actrices. Mijn tante Urany en tante Xandra en opa Henkie. Affijn kijk zelf maar. Als je de naam Caya aanklikt zie je ze allemaal vanzelf.

Kwamen we vanmiddag op de hei, loopt daar Rietje. Dat is niets bijzonders want Rietje loop altijd 's-middags op de hei. Met allemaal verschillende honden. Zij is 1 van de vele vrijwilligers die elke dag een asielhond uitlaten. Hulde, hulde, kan niet genoeg worden gezegd. Maar vandaag liep ze met een ........ ja, een poedeltje. Bingo, dacht ik, dit wordt mijn grote doorbraak en ik er op af. Ik zag die Bolle nog snel zijn fototoestel pakken. (Even wachten tot'ie klaar was want zo snel is'ie niet meer.) Nou hieronder kun je het zien.

Foto 1 Rietje, foto 2 Rietje ik en het poedeltje en foto 3 Rietje ik en ...... hap.... weg poedeltje

Wat? Schrikken? Ben je mal joh. Dat is allemaal 'make believe'. Gewoon suggestie. Niet het poedeltje in Flodder wordt opgegeten, maar door dat halsbandje denk JIJ dat dat poedeltje is opgegeten. En op die foto heeft die Bolle met een computerprogramma dat poedeltje gewoon weggegumd. Klik foetsie. Je ziet er niets meer van. Make believe.

En nee hoor, Rietje is absoluut geen ma Flodder!

woensdag, augustus 11, 2004

Hittegolf


Dat was afzien. Wat? Was! Het is nog steeds niet om te doen. En die Bolle toch iedere middag naar de hei willen. Wat een onzin. Bloedheet en geen hond te zien. Kijk zelf maar hieronder. Allemaal ergens in de schaduw. Een half jaar geleden was er ook geen hond te zien, maar toen lagen ze allemaal bij de kachel Zag de hei er weer heel anders uit. Ik ook trouwens. Ben ik maar op internet een virtuele speelmakker gaan zoeken. Kwam ik op de site van (F)Joebie uit Spijkenisse. Maar die z'n kop stond er niet naar. Zijn bazin is zwanger. Hardstikke leuk natuurlijk, maar hij maakt zich zorgen om zijn plaats in huis. (En op bed!) Hem een meeltje gestuurd: Kop op joh, dat loopt niet zo'n vaart. Als die kleine groot genoeg is om te kunnen pakwerken zitten wij al in een aanleunwoning.

vrijdag, augustus 06, 2004

Trend

Wordt er gebeld, is het de post met een pakje. Een groot pak in gekreukeld bruin papier en een geur die me vaag bekend voorkwam. Ik vertrouwde het al niet. Normaal krijgt die Bolle (mijn baas) van die mooie vierkante pakjes met boeken of DVD’s en begint zijn echtgenote (mijn bazin) heel boos te kijken. Vaste prik. Maar dit was te groot en te slordig. Hij keek ook heel verbaasd. Meteen openmaken. En wat komt er uit: EEN RUGZAK! Nee, niet voor die Bolle, VOOR MIJ. Wat leuk riep’ie en voor ik het wist had ik hem om. En natuurlijk meteen naar de tuin om foto’s te maken. Ik wist niet wat me overkwam.

Hoe dat kan? Dat noemen ze een trend. Soms willen een heleboel mensen allemaal op hetzelfde moment hetzelfde. Gaat over kleding, auto’s, mobieltjes, een vakantiebestemming……. meestal heel onschuldig. Maar soms komt zo’n trend heel dichtbij. Lang geleden, ver voor mijn tijd, knoopten ze ineens hun honden zo’n bonte boerenzakdoek om. Vooral bouviers. En er kwamen rugdekjes en potenwarmers in de meest bespottelijke kleuren. Maar dat was meer voor poedeltjes en zo. En ineens was daar een rugzak voor honden. Weerzinwekkend. En toen wilden alle hondenbezitters meteen een rugzak voor hun hond om er mooie grote wandelingen mee te gaan maken. Dat gebeurde natuurlijk niet, want naast die veel te korte dagelijkse ommetjes laten ze het al snel afweten. Dus gaven ze die rugzak cadeau aan iemand die ook een hond maar geen rugzak had. Zelfde verhaal. En die gaf het daarom weer aan iemand anders, die….. enz. enz. En toen dacht die trut uit Drente (zie vakantie), had die gekregen zak ook nooit gebruikt, dat is precies iets voor Yka en der baas. Die maken zo graag van die grote wandelingen. En toen heeft ze hem ingepakt in dat grote bruine pakpapier en weggestuurd onder applaus van haar twee labradors. Zo, die zijn we kwijt. Levensgevaarlijk zeg ik toch, want die Bolle maakt inderdaad heel graag hele grote wandelingen en ik ook, maar dan wel graag zonder lichaamsbeperkende aanhangsels.

Toen’ie‘m na het gefotografeer weer afdeed en mijn verschrikte smoeltje zag, riep’ie geruststellend: dat is voor later, als je groot bent. Besloot meteen om te stoppen met groter worden. Maar hoe doe je dat? In Duitsland schijnt het een kereltje gelukt te zijn. Sla ik de blikken trommel van de Duitse schrijver Guenther G. nog maar eens op na. O nee, helemaal niks naslaan op blikken trommels. Voor je het weet hangt die Bolle zo’n trommel om mijn nek of nog erger, twee dwars over mijn rug en loop ik er als een potsierlijk fanfarepaard bij. Allemaal lagguuuuuhhhhhh. Nou ammenooitniet. Voor je het weet heb ik een trend op mijn geweten.

Hoewel........ bij een trend hoort ook een bekend merk. Ik kan natuurlijk Nomad bellen. Doe ik een sponsor loop!

donderdag, juli 29, 2004

Vakantie en zo.....


Nou, dat was me het weekje wel. Eerst naar Groningen. Daar hebben we de hele week gelogeerd bij een vriendin met een boerderijtje en twee Bearded Collies. Job en Julius. Waren we al meer geweest, maar dan 1 nachtje. Ze hebben daar een heel mooi speelveld. Laguuuuuhhh. De oudste bearded, Job (12 jaar), haakte al snel af. Hield me voor gezien. Maar Julius (9) ging als een gek door. Leuke jonge meid, vond'ie. De tweede dag probeerde hij de baas te spelen. Geen punt, speel ik mee. Die dag had die Bolle (mijn baas) een bespreking met een fotograaf in Frieland. Ik mee natuurlijk. Nu een grote boerderij en een Tervurense herder. Guus. Ook jong. Dat was de hele ochtend bal. Rennen, zeg maar vliegen. Alleen wist hij dat die borders met planten verboden gebied waren en ik ragde er recht doorheen. O jee. Maar die twee zagen het niet. Stonden in het donker dia's te bekijken en waren niet meer van deze wereld. Daarna een mooie boswandeling in de Friese woudengordel gemaakt. Ging ineens heel hard regenen. Kletsnat terug begon Julius, die jonge Bearded, echt vervelend te worden en toen heb ik hem heel speels onder de bank geschoffeld. Girrrrrrrl power, gromde ik. Dat hielp. Hij slijmen bij die Bolle, want daar zijn ze ook vaak mee op stap geweest. Mij best. Toen had ik het hele speelveld voor mij alleen. Lag hij te simmen in een hoekie. Toen naar een andere vriendin. In Drente. Woont in een groot huis met allemaal kunstenaars en twee Labradors. Ook weer een hoop grond met bos en zelfs een moeras. Spektakel. Een uur lang overal dwars doorheen gerend. (Die vriendin heb ik nog een appeltje mee te schillen, maar dat is het volgende verhaaltje.) In de stad Groningen heb ik de Olle Grieze gezien (Martinitoren) en natuurlijk zijn vaste kroeg. De Kale Jonker! Ze hebben iets met Jonkers in Groningen. Geloof ik. (Zou die Bolle in elke stad een stamkroeg hebben?) O ja. Ook nog gewandeld in het bos van Bakkeveen. (Bovenste foto hieronder.) Daar hebben ze oude vennetjes weer onder water gezet. Ik heb ze allemaal van onder gezien.

De laatste dag heb ik gezellig met Job en Julius (de beardeds) buiten in de schaduw gelegen. Waren allemaal doodop. Zelfs 's-ochtends vroeg zetten we het huis als jonge pubers die kattekwaad zoeken niet meer op zijn kop, zodat die Bolle ook niet meer om kwart over zes met ons tussen de weilanden hoefde te lopen om de slapende dames te vriend te houden.

Jij vindt honden toch zo leuk! Roepen ze dan.

En weer thuis in 't Gooi heb ik twee dagen achtermekaar geslapen.

En die Bolle ook.

vrijdag, juli 16, 2004

Zondagsschool

Wat krijgen we nou weer!? Roept die Bolle (mijn baas) zondagsschool is goed voor je opvoeding. Kun je toch wel zien dat die ouwe niet helemaal meer van deze tijd is. Wie gaat er nu nog naar een zondagsschool!? Ik dus. Waarom eigenlijk, heb ik nog geroepen terwijl ik een ouwe deurmat te grazen nam. Daar leer je normen en waarden, riep'ie grimmig. En dat viel op want verder is'ie best wel aardig. (Te aardig zeggen ze. Eigen schuld dikke bult, dan had'ie maar geen bouvier moeten nemen. Hij heeft trouwens al 3 bouviers gehad en hij was gewaarschuwd. Lees: DON'T BUY A BOUVIER. Leuke lectuur voor iedereen die na het lezen van mij verhaaltjes zeker weet dat'ie ook zo'n leuk, lief, schattig boefje wil.) Nou, mijn normen en waarden vallen onder het IPO. Dat betekent Internationale Pruefung Ordnung. Krijg het bijna niet uit mijn bek. Geen wonder dat er zoveel Duitse herders op die zondagsschool zitten. Die Bolle heeft al die eisen voor me uitgeprint, maar zelfs hij werd een beetje bleek om zijn neus toen hij het las. Drie diploma' s in drie categorieen: Speuren, gehoorzaamheid en pakwerken. Heavy. Dan was de oude zondagssschool met een aardige juf en leuke verhaaltjes toch veel gezelliger. Affijn om te wennen zijn we afgelopen zondag op de zondagsschool van Caya wezen kijken. Op de foto hieronder staat ze linksboven met Whisky van Henrie aan de lange lijn. Rechts zie je mij met mijn broertje Yankee achter het hek. Beetje neuzen. Ziet er heel lief uit, maar eigenlijk is het een heel bazig ventje. Woont nu in Canada. En linksonder zie je mijn vader in actie. Kokomo, mijn grote trots. Je kunt wel zien dat hij zijn waarden en normen heel overtuigend kan uitdragen!

maandag, juli 12, 2004

Fabel Boef

Natuurlijk ken ik mijn klassieken. Daar heeft die Bolle (mijn baas) wel voor gezorgd. Als ik 's-ochtends over de hei loop en ik zie een kraai met een stuk kaas in haar bek denk ik: de fabel van de vos en de kraai en probeer die kaas meteen naar beneden te lullen. Goedemorgen mevrouw Kraai, roep ik dan, wat leuk U hier zo aan te treffen. Ze schuifelt wat onrustig heen en weer, geen idee wat ik van plan ben lijkt het. Ja mevrouw, ga ik verder, U denkt natuurlijk dat is die rot boef die mij op de hei altijd zo opjaagt. Maar dat is helemaal niet waar. Nee hoor. Ik hoor zo graag Uw mooie stem. Om niet te zeggen Uw prachtig mooie zangstem. Als U nu wat voor me zingt hoef ik helemaal niet achter U aan te rennen. Even denk ik dat ze der intrapt, ze lijkt gevleid. Maar ja, tegenwoordig zijn we allemaal hoog opgeleid en kennen we allemaal onze klassieken. Met een brede vleugelslag laat ze zich van de tak vallen en vliegt traag weg over de hei. Wat denkt die domme rot boef wel, denkt ze, belazer je grootje. En als blijk van diepe minachting kraait ze ineens voluit:

GGGgggRRRaaaaAAAAAhhhhhhhhhh.......

Affijn met mijn speurneus was het een fluitje van een cent het stukje kaas uit de struiken te vissen. Lekker. Hartelijk dank mevrouw Kraai. Maar niet dank zij mijn vleiereij. Geef ik toe. Boeven zijn nou eenmaal geen vleiers. Maar hoogmoed komt nog altijd voor de val. O zo.

vrijdag, juli 09, 2004

Krant Lezen


Honden lezen graag kranten. Zeggen ze. Ik in ieder geval wel. Toen ik zeven weken oud bij die Bolle (mijn baas) en zijn vrouw thuis kwam, liep ik regelrecht een eldorado binnen. Een echte lectuurbak. Overal kranten, boeken en tijdschriften. Dat ruimen we niet op, had die Bolle stoer gezegd. Daar moet ze maar aan wennen. De flinkerd. Nou binnen anderhalve dag was er in de hele kamer geen krant of boek meer op mijn ooghoogte te vinden. Dat had ik even stevig aangepakt. Zo doen bouviers dat. Toen pakte hij het wat intelligenter aan. Legde een krant neer en zette mij er naast. Hap zei ik, nee zei hij, foei. Hap, zei ik weer en hij nee, foei. Het heeft een paar kranten gekost, maar op een gegeven ogenblik vond ik het gewoon welletjes. Trots nam hij daar een foto van. En om die foto gaat het eigelijk. Om te laten zien hoe onschuldig een schattig klein boefje er uit kan zien. (Als je op de foto klikt wort'ie groter.)Kranten doe ik nog een enkele keer, als ze liggen uit te slapen en mij helemaal vergeten. De ochtendkrant in de bus. Easy. Als hij die krant dan snel wil meenemen naar zijn werk of voor in de trein, zorg ik heel, heel ver uit de buurt te zijn. Hoor in de verte dan iets van, verkopen als papierversnipperaar. Maar dat begrijp ik niet helemaal.

En wie Oudkerk is? Al sla je me dood.

maandag, juli 05, 2004

Man bijt Hond

We hadden gelunchd in Vertigo, het eetcafee onder het filmmuseum. In het Vondelpark ja. Altijd lol. Eerst de weg der naartoe. Spelen en even zwemmen en binnen ligt bij mooi weer onder iedere tafel een hond. Feest. Behalve bij ons, want ik lig dan naast die maffe Fox van die Bolle (mijn baas) zijn vriend. Toen we weer buiten kwamen kwam er een leuke blonde meid naar ons toe die de Bolle iets vroeg. Kon het niet precies horen omdat ik die Fox van mijn lijf moest houden. Die Bolle zei wel heel snel ja. Ja natuurlijk, mooie blonde meid en hoe ouder hoe gekker. Zeggen ze toch? We moesten voor een kast gaan staan en toen begreep ik dat het voor TV was. Man bijt hond. Daar hebben we verstand van, want toen ik als pup het zoveelste gaatje in zijn hand had gehapt, beet hij in mijn oor. En toen ik daar een antwoord op wilde geven riep hij ineens 'afgelopen, nu niet meer'. De lafaard. Maar goed, ik ging heel trots naast hem staan. Staart omhoog. De vraag was, waneer krijgt U een hemels gevoel? (Het was vlak voor hemelvaartsdag.) Zegt hij: een glaasje wijn in een leuk kroegje, dat komt er heel dicht bij. En dat is helemaal waar. Al heel jong zette hij me in een kroeg onder de tafel en zei dreigend, jij vind dit heeeeeel errrruggggg leuk anders ga je terug naar de kennel. De hufter. Maar een gewaarschuwde boef telt voor vier. Ik ging nog dichter bij hem staan en dacht, een glaasje wijn in een leuk kroegje met mijn lieve boefje schattig onder de tafel!

Kijken we een paar dagen later naar de uitzending, niks leuk lief schattig boefje! Naadje poep. Wel die Bolle, maar alleen zijn kop. Mij zie je niet, ik sta buiten beeld! Ik heb meteen mijn lidmaatschap van de NCRV opgezegd. Wat zeg je? O, ik ben van de VPRO. Ook goed.

man bijt Yka Posted by Hello

woensdag, juni 30, 2004

Bril


Natuurlijk zijn bouviers uiterst bescheiden en een beetje in zichzelf gekeerde honden. Helemaal geen brallerig blaffers zoals veel mensen denken. Maar ja, als je een sterk staaltje heb geleverd, mag je daar toch wel even over opscheppen. Toch? Komt'ie. Die Bolle (mijn baas) heeft een dure multifocus bril. Die zet hij altijd af als hij met mij op de hei gaat lopen, want op ongelijke grond kijkt dat errug lastig zegt'ie. Was'ie op een avond (wij lopen vaak bij zonsondergang vind'ie zo mooi... kwijlebabbel) vergeten en stopte dus zijn bril in zijn vestzak. Een nieuw vest met wel errug korte zakken, maar dat wist hij toen nog niet. Lopen we midden op de hei roept hij ineens g....v..... (dat woord roept hij ook wel eens als ik het heel bont heb gemaakt en ik ben nog te jong om dat te mogen herhalen) Was die peperdure bril uit zijn zak gevallen. Hij voetje voor voetje het pad terug om te zoeken. Maar ja, we hadden een paar keer over de hei doorgestoken en een bril tussen de heidestruikjes vind je nooit meer terug. Ik zag hem wel lopen voetje voor voetje, maar ik had het veel te druk met allemaal andere honden. En toen werd het donker. Meestal na zonsondergang, dus moesten we naar huis. Hij de hele avond de ziekte in. De volgende ochtend liepen we om even over zeven al weer op de hei. Voetje voor voetje scande hij het pad af dat we hadden gelopen. Deze keer snuffelde ik mee, want er waren toch geen andere honden om mee te spelen. Ik had natuurlijk geen idee wat hij aan het doen was en waarom. Toen we dwars door de hei liepen rook ik een bekend luchtje en ging kijken. Zijn bril en die kende ik, want die had ik als pup een keer in mijn bek gehad. Was'ie nog zo boos over geweest. Pik hem op en neem hem mee. Heel voorzichtig natuurlijk anders zou ik weer op mijn donder krijgen. Loop ik al een paar minuten naast hem toen hij pas zag wat ik in mijn bek had. Wat er toen gebeurde kan ik niet meer goed voor de geest halen. Hij begon te schreeuwen, knuffelde en aaide me zoals'ie nog nooit had gedaan en prees me regelrecht de hemel in. Zijn kleine meisje, zijn superbrave hondepoepie, zijn heideroosje, zijn superkanjer.... ik dacht nog, nou nou, zo kann'ie wel weer. Toen we thuiskwamen riep hij tegen zijn vrouw: Yka heeft zichzelf in 1 klap teruverdiend.... en de kamerjassen die ik als pakwerker heb gebruikt... en de dure speaker die ik had omgegooid en........ affijn, dat gaat jullie eigenlijk niks aan. En op de bril zat geen schrammetje, o zo!

woensdag, juni 23, 2004

Bouvierkeuring


Dat was dus eens en nooit weer. Vroeg op is prima, dat doe ik meestal, maar meteen de auto in en een heel eind rijden is geen pretje. Ja ik weet dat er honden gek op autorijden zijn, maar dat heb ik niet. Je hebt zo'n ding nodig om op leuke plekken te komen, maar dat is dan ook alles voor mij. De keuring was in een manege, ergens in Gelderland. Heteren, of zo. Stel je voor, je komt nietsvermoedend aanlopen en dan zie je plotseling meer dan driehonderd bouviers. Groot, dik, klein, lief, kwaadaardig, zwart, gestroomd laat maar, tenslotte ben ik geen keurmeester. Maar wat liepen daar een grote bakken bij zeg. Dan ben ik nog maar een klein hondje. En toen maar wachten. Beetje staan, beetje lopen, andere boeven zieken en weer staan, staan en alsmaar wachten. En toen moest ik ineens in de ring. Staan, zitten, lopen draven. Zit er zo'n man aan je bek en je gebit te friemelen en dat moet je allemaal maar goed vinden. En toen die Bolle, dat is m'n baas, moest hardlopen ben ik alsmaar tegen hem aangesprongen. Doe dat nou niet, dat is gevaarlijk op jouw leeftijd. Riep die keurmeester ook nog vals dat ze zo te zien wel veel plezier bij hem heeft. En die Bolle maar vriendelijk lachen.

Weinig belovend, zei het juryrapport. Mooi gebit en moet wat meer ringervaring krijgen. Ringervaring ammehoela. En keurmeesters!? Wacht maar tot ik later groot ben, doe ik pakwerkers.