We hadden gelunchd in Vertigo, het eetcafee onder het filmmuseum. In het Vondelpark ja. Altijd lol. Eerst de weg der naartoe. Spelen en even zwemmen en binnen ligt bij mooi weer onder iedere tafel een hond. Feest. Behalve bij ons, want ik lig dan naast die maffe Fox van die Bolle (mijn baas) zijn vriend. Toen we weer buiten kwamen kwam er een leuke blonde meid naar ons toe die de Bolle iets vroeg. Kon het niet precies horen omdat ik die Fox van mijn lijf moest houden. Die Bolle zei wel heel snel ja. Ja natuurlijk, mooie blonde meid en hoe ouder hoe gekker. Zeggen ze toch? We moesten voor een kast gaan staan en toen begreep ik dat het voor TV was. Man bijt hond. Daar hebben we verstand van, want toen ik als pup het zoveelste gaatje in zijn hand had gehapt, beet hij in mijn oor. En toen ik daar een antwoord op wilde geven riep hij ineens 'afgelopen, nu niet meer'. De lafaard. Maar goed, ik ging heel trots naast hem staan. Staart omhoog. De vraag was, waneer krijgt U een hemels gevoel? (Het was vlak voor hemelvaartsdag.) Zegt hij: een glaasje wijn in een leuk kroegje, dat komt er heel dicht bij. En dat is helemaal waar. Al heel jong zette hij me in een kroeg onder de tafel en zei dreigend, jij vind dit heeeeeel errrruggggg leuk anders ga je terug naar de kennel. De hufter. Maar een gewaarschuwde boef telt voor vier. Ik ging nog dichter bij hem staan en dacht, een glaasje wijn in een leuk kroegje met mijn lieve boefje schattig onder de tafel!
Kijken we een paar dagen later naar de uitzending, niks leuk lief schattig boefje! Naadje poep. Wel die Bolle, maar alleen zijn kop. Mij zie je niet, ik sta buiten beeld! Ik heb meteen mijn lidmaatschap van de NCRV opgezegd. Wat zeg je? O, ik ben van de VPRO. Ook goed.
