Honden lezen graag kranten. Zeggen ze. Ik in ieder geval wel. Toen ik zeven weken oud bij die Bolle (mijn baas) en zijn vrouw thuis kwam, liep ik regelrecht een eldorado binnen. Een echte lectuurbak. Overal kranten, boeken en tijdschriften. Dat ruimen we niet op, had die Bolle stoer gezegd. Daar moet ze maar aan wennen. De flinkerd. Nou binnen anderhalve dag was er in de hele kamer geen krant of boek meer op mijn ooghoogte te vinden. Dat had ik even stevig aangepakt. Zo doen bouviers dat. Toen pakte hij het wat intelligenter aan. Legde een krant neer en zette mij er naast. Hap zei ik, nee zei hij, foei. Hap, zei ik weer en hij nee, foei. Het heeft een paar kranten gekost, maar op een gegeven ogenblik vond ik het gewoon welletjes. Trots nam hij daar een foto van. En om die foto gaat het eigelijk. Om te laten zien hoe onschuldig een schattig klein boefje er uit kan zien. (Als je op de foto klikt wort'ie groter.)Kranten doe ik nog een enkele keer, als ze liggen uit te slapen en mij helemaal vergeten. De ochtendkrant in de bus. Easy. Als hij die krant dan snel wil meenemen naar zijn werk of voor in de trein, zorg ik heel, heel ver uit de buurt te zijn. Hoor in de verte dan iets van, verkopen als papierversnipperaar. Maar dat begrijp ik niet helemaal.
En wie Oudkerk is? Al sla je me dood.