zaterdag, juni 03, 2006

Job is dood

Job, jeweetwel, van dat mooie paradijsje daarboven in Groningen. Gisteravond hebben ze hem laten inslapen. Hij had veel pijn van een tumor aan z'n poot, was al een hele tijd heel agressief, een beetje dement en gisteren kreeg hij een lichte beroerte. Dertien jaar is hij geworden, bijna veertien. Mooie leeftijd he? Maar die Bolle had het er toch wel moeilijk mee. Job en z'n jongere halfbroertje Julius, waren de honden van die Bolle z'n ex(echtgenote). Harmanna en hij kwamen daar veel en hij ging altijd met die honden op stap. Naar de bossen uiteraard, de stad Groningen, autoritten over de "Olle Klie", het openluchttheater van het museumlandgoed Nienoord in Leek en de kroeg natuurlijk. Ja, zo is die Bolle. Prachtig leven, in een heel groot omheind speelveld met een hoge zandbult en een enorm hok om in te schuilen als het regende. Want hun bazin was onderwijzeres en overdag zaten ze daar. Akke, de buurvrouw, hield dan een oogje in het zijl. Maar vorig jaar overleed Hansje, hun bazin, plotseling. Een collega van Hansje die ook veel ruimte en een hond had, heeft ze toen liefdevol in hun gezin opgenomen. Met Julius, zijn jongere broer, ging dat fantastisch. Die kreeg een heel nieuw leven. Spelen met kinderen en een leuke grote bommelhond die Ollie heet, Job wilde nooit spelen, mee boodschappen doen, op vakantie, wandelen, noem maar op. Elke dag wat anders in plaats van de strakke regelmaat die hij was gewend. Niemand wil nu geloven dat die speelse jonge hond al twaalf jaar is. Maar met Job wilde het niet lukken. Miste Hansje, dat was echt zijn bazin, heel erg. Eerst werd hij steeds sacherijniger en toen zelfs agressief. Als ik op de Houtwal, hun paradijsje was, zag hij me ook al niet zitten hoor. Hij vond die wilde pup maar een vervelend nichie. Als we kwamen liep hij vaak meteen naar achteren naar z'n eigen kamertje. En daar durfde ik niet te komen. Op het kleine fotootje in de hoek zie je mij met Job en Julius nog op de Houtwal. Ik zal even wat andere foto's zoeken, maar ga nu eerst met die Bolle even een grote wandeling maken. Zal hem goed doen. Doen jullie even de links. Hoera voor Ollie en Hans. Vakantie en zo.... Wordt vervolgd.

vrijdag, juni 02, 2006

Hond als deurmat........

Dat noemen ze kunst. Zal er niet veel woorden over vuilmaken, maar wie haalt het nou in z'n hersens (onze koningin zou zeggen, wie verzint nou zoiets) om een deurmat met hond te maken?
Nou, zij dus:

Artwork by: Hannah Greely
Muddle, 2004
Coconut fiber, silicone glue
11 x 43 x 29 in./28 x 109.2 x 73.7 cm
Collection of Astrup Fearnley, Oslo, Norway
Courtesy the Hammer Museum, Los Angeles
Photo: Joshua White
All Rights Reserved (Via We Make Money Not Art)

Moet daar in Noorwegen deze winter wel heel lang, heel donker zijn geweest. En in Los Angeles zijn ze gewoon gek. Zegt die Bolle. Die vond het trouwens wel een leuk plaatje. Aardig idee ook. Dus? Die Bolle is ook verdwaald in deze lange donkere winter. Vergeet de lente maar. Wanneer wordt het eindelijk zomer? Dat hebben we hard nodig.

woensdag, mei 31, 2006

Ballendieven

Loopt er tegenwoordig nog eentje van Caya over de hei. Een reu, half jaar ouder dan ik en een stuk groter. Alleen mijn staart is groter en veel mooier. (Doet't weer prima trouwens. Zie blog hier onder.) Zijn baas zit meestal op de fiets. Wij mogen elkaar wel en rennen dan een stuk gezamelijk op. Weet niet hoe hij heet, maar het kan geen broertje zijn, want in dat half jaar was Sweet Pea zwanger van mij. Misschien een halfbroertje, want die Kokomo is niet te vertrouwen en hij lijkt sprekend op mij. Ook in gedrag en nou komt het. Ben ik vanmniddag op de hei met Harmanna (natuurlijk weer Harmanna, daarom ben ik nog steeds veel buiten, die Bolle zit alleen nog maar achter die stomme computers), komt hij er weer aangerend. Zijn baas erachteraan op de fiets. Coen probeerde uit allemacht een tennisbal uit mijn buurt te houden door mij weg te jagen. Liet die bal dus onbeheerd achter. Zwakke strategie, want ik ben sneller en ren dus gewoon even om. Pik ik heb je. Maar vandaag lukte dat niet, want die andere Cayaganger had de bal gezien en scheurde er recht op af. Pak gauw die bal, riep zijn baas tegen Harmanna en de andere hondenvrouwen. Als hij hem te opakken heeft krijgen we hem nooit meer terug. Apporteren doet'ie van geen kanten. Harmanna der mond zakte open van verbazing en een andere hondenmoeder slaakte een wanhopige zucht. Daar zijn we mooi klaar mee. Hebben we twee ballendieven. Blijkt dat die goser dezelfde afwijkingen heeft als ik. Leuk, lief, gehoorzaam en behoorlijk goed onder appel, totdat we de bal van een ander te pakken hebben. Dan helpen barse commando's, lieve woorden, snoepjes of andere afleidingen helemaal niet. Wat we hebben is van ons. En als ze dan boos op ons afkomen, rennen we een paar meter weg, niet te ver en niet te dichtbij, en gaan uitdagend achter de bal liggen wachten. En als ze dan weer komen weer een stuk verder en zo uitdagend mogelijk de wereld inkijken. Schijnbewegingingen hebben geen enkele zin. En als ik/hij even wegloop zijn we er altijd sneller bij dan zo'n trage tweebener en weer weg. Wat heeft die Bolle al een ruzie in het bos gehad als zo'n Gooise kakmadame met dreinende kinderen (die valse hond heeft mijn bal afgepikt) furieus riep dat het HAAR bal was en zij die NU terug wilde hebben. Dan blijft die Bolle heel rustig (heeft'ie zichzelf aangeleerd, want het is van nature een driftkop) kijkt haar vriendelijk begrijpend aan, wijst in mijn richting, ergens in het bos, en zegt.... gaat gerust Uw gang..... ik wens U een prettige wedstrijd. Nee, met die Bolle gaat het goed, hij leeft nog. Maar het heeft er weleens om gespannen. Die meiden hebben meestal een grote paraplu in hun hand, of kinderspeelgoed en meestal razend scherpe nagels. Dat geloof je toch niet, zei Harmanna, zou het in de genen zitten. Zelfs een deskundige (ze bedoelde oom Herrie) is het niet gelukt om Yka te laten apporteren. Intussen was het mij gelukt om de bal terug te jatten, snel dribbeltje met omhaal, maar die arme Coen had het nakijken. Dat zijn geen ballendieven meer, mompelde de bazin van Coen, dat wordt een complete bende. Dus, hierbij voorgesteld: Caya's zwarteballenbende. U bent gewaarschuwd. En ja, die aaipoot heb ik ook nog steeds. Wie durft?

Doodsmak

Zo, daar ben ik weer. Nee, weet niet precies wat er is gebeurd. Alleen dat ik verdwaasd midden in de hei lag en Harmanna en Karin, de bazin van Peggy en Bram, met dodelijk verschrikte gezichten boven me stonden te kijken. Ik lag op mijn rug en kon me niet bewegen. Langzaam kwam ik weer een beetje tot bezinning en ik schijn heel verbaasd te hebben gekeken. Toen ik weer trillend op mijn poten stond begonnen Harmanna en Karin overal in de knijpen en te duwen. Mijn rug, mijn dijen, mijn poten. Maar ik bleef verbaasd staan kijken. Toen liep Harmanna een stukje weg en riep: kom eens hier. Dat deed ik. De meiden haalden allebei opgelucht adem. Dat ziet er normaal uit, zei Karin. Rustig zijn Harmanna en ik naar huis gelopen. Beetje verdwaasd nog. Wat was er nou gebeurd? Dat hoorde ik toen ze het aan die Bolle vertelde die meteen achter z'n computer vandaan kwam. Ik zag hem schrikken. Ik was met Bram, de beagle, weer als een gek aan het rennen geweest over en door de hei. Bijtend en duwend. Ons gewone spelletje. Ik ben sneller dus ik jaag hem op of laat me door hem opjagen. Maar Bram moest naar huis en werd aangelijnd. Toen ben ik in m'n eentje de hei ingescheurd. Dat heb ik overgehouden uit mijn puppietijd. De dolle vijf minuten. Dat gaat op volle snelheid en ik kan heel hard lopen. En toen gebeurde waar die Bolle altijd al z'n hart voor had veastgehouden. Op volle snelheid trapte ik met allebei mijn voorpoten in een heel diep gat. Ruggelings sloeg ik een keer over de kop en kwam plat op mijn rug terecht. Die Bolle trok helemaal wit weg en Harmanna zag er ook nog steeds heel bleekjes uit. Ze loopt weer gewoon? Niks trekken of hinken? Nee, maar wel voortdurend met de staart tussen haar achterpoten. Ze is nog steeds verdwaasd zeker. Hij voelde aan m'n staart, maar daar zat geen kracht meer in. Hing helemaal slap als een vaatdoek. Kon hem niet meer bewegen. Hij ook weer knijpen en voelen, maar er zat geen breuk. Verlamd? Achjee, die mooie staart die altijd zo trots tot 'tussen m'n oren' staat. Hij liet me heen en weer lopen en even een sprintje maken. Zag er goed uit. Harmanna had al opgezocht welke dierenarts weekenddienst had. In de verte blafte een hond. Ik deed een paar stappen, blafte even terug, maar het klonk niet erg overtuidend. Laten we een uurtje wachten, zei hij. Even aankijken. Nog geen kwartier later, ze zaten achter een glaasje wijn voor de schrik, hoorde ik ineens mijn vijanden van boven voorbijkomen. Ik vloog naar buiten en gaf, dansend op mijn achterpoten, mijn hardste en meest kwaadaardige blaf. Het grote sterke boefspel, zegt die Bolle altijd. Maar nou riep'ie verheugd: Kijk kijk kijk kijk...... m'n staart stond weer strak omhoog met een mooie boog tot bijna tussen m'n oren. Ze renden naar buiten en begonnen me helemaal te omhelzen en te knuffelen. Werd er helemaal verlegen van. De pijl op de foto wijst naar de plek van mijn indrukwekkende koprol. Die Bolle ging nog kijken, maar ik ben een andere kant opgelopen. Geef die portie maar aan een andere Fikkie.