Zo, daar ben ik weer. Nee, weet niet precies wat er is gebeurd. Alleen dat ik verdwaasd midden in de hei lag en Harmanna en Karin, de bazin van Peggy en Bram, met dodelijk verschrikte gezichten boven me stonden te kijken. Ik lag op mijn rug en kon me niet bewegen. Langzaam kwam ik weer een beetje tot bezinning en ik schijn heel verbaasd te hebben gekeken. Toen ik weer trillend op mijn poten stond begonnen Harmanna en Karin overal in de knijpen en te duwen. Mijn rug, mijn dijen, mijn poten. Maar ik bleef verbaasd staan kijken. Toen liep Harmanna een stukje weg en riep: kom eens hier. Dat deed ik. De meiden haalden allebei opgelucht adem. Dat ziet er normaal uit, zei Karin. Rustig zijn Harmanna en ik naar huis gelopen. Beetje verdwaasd nog. Wat was er nou gebeurd? Dat hoorde ik toen ze het aan die Bolle vertelde die meteen achter z'n computer vandaan kwam. Ik zag hem schrikken. Ik was met Bram, de beagle, weer als een gek aan het rennen geweest over en door de hei. Bijtend en duwend. Ons gewone spelletje. Ik ben sneller dus ik jaag hem op of laat me door hem opjagen. Maar Bram moest naar huis en werd aangelijnd. Toen ben ik in m'n eentje de hei ingescheurd. Dat heb ik overgehouden uit mijn puppietijd. De dolle vijf minuten. Dat gaat op volle snelheid en ik kan heel hard lopen. En toen gebeurde waar die Bolle altijd al z'n hart voor had veastgehouden. Op volle snelheid trapte ik met allebei mijn voorpoten in een heel diep gat. Ruggelings sloeg ik een keer over de kop en kwam plat op mijn rug terecht. Die Bolle trok helemaal wit weg en Harmanna zag er ook nog steeds heel bleekjes uit. Ze loopt weer gewoon? Niks trekken of hinken? Nee, maar wel voortdurend met de staart tussen haar achterpoten. Ze is nog steeds verdwaasd zeker. Hij voelde aan m'n staart, maar daar zat geen kracht meer in. Hing helemaal slap als een vaatdoek. Kon hem niet meer bewegen. Hij ook weer knijpen en voelen, maar er zat geen breuk. Verlamd? Achjee, die mooie staart die altijd zo trots tot 'tussen m'n oren' staat. Hij liet me heen en weer lopen en even een sprintje maken. Zag er goed uit. Harmanna had al opgezocht welke dierenarts weekenddienst had. In de verte blafte een hond. Ik deed een paar stappen, blafte even terug, maar het klonk niet erg overtuidend. Laten we een uurtje wachten, zei hij. Even aankijken. Nog geen kwartier later, ze zaten achter een glaasje wijn voor de schrik, hoorde ik ineens mijn vijanden van boven voorbijkomen. Ik vloog naar buiten en gaf, dansend op mijn achterpoten, mijn hardste en meest kwaadaardige blaf. Het grote sterke boefspel, zegt die Bolle altijd. Maar nou riep'ie verheugd: Kijk kijk kijk kijk...... m'n staart stond weer strak omhoog met een mooie boog tot bijna tussen m'n oren. Ze renden naar buiten en begonnen me helemaal te omhelzen en te knuffelen. Werd er helemaal verlegen van. De pijl op de foto wijst naar de plek van mijn indrukwekkende koprol. Die Bolle ging nog kijken, maar ik ben een andere kant opgelopen. Geef die portie maar aan een andere Fikkie.
woensdag, mei 31, 2006
Doodsmak
Zo, daar ben ik weer. Nee, weet niet precies wat er is gebeurd. Alleen dat ik verdwaasd midden in de hei lag en Harmanna en Karin, de bazin van Peggy en Bram, met dodelijk verschrikte gezichten boven me stonden te kijken. Ik lag op mijn rug en kon me niet bewegen. Langzaam kwam ik weer een beetje tot bezinning en ik schijn heel verbaasd te hebben gekeken. Toen ik weer trillend op mijn poten stond begonnen Harmanna en Karin overal in de knijpen en te duwen. Mijn rug, mijn dijen, mijn poten. Maar ik bleef verbaasd staan kijken. Toen liep Harmanna een stukje weg en riep: kom eens hier. Dat deed ik. De meiden haalden allebei opgelucht adem. Dat ziet er normaal uit, zei Karin. Rustig zijn Harmanna en ik naar huis gelopen. Beetje verdwaasd nog. Wat was er nou gebeurd? Dat hoorde ik toen ze het aan die Bolle vertelde die meteen achter z'n computer vandaan kwam. Ik zag hem schrikken. Ik was met Bram, de beagle, weer als een gek aan het rennen geweest over en door de hei. Bijtend en duwend. Ons gewone spelletje. Ik ben sneller dus ik jaag hem op of laat me door hem opjagen. Maar Bram moest naar huis en werd aangelijnd. Toen ben ik in m'n eentje de hei ingescheurd. Dat heb ik overgehouden uit mijn puppietijd. De dolle vijf minuten. Dat gaat op volle snelheid en ik kan heel hard lopen. En toen gebeurde waar die Bolle altijd al z'n hart voor had veastgehouden. Op volle snelheid trapte ik met allebei mijn voorpoten in een heel diep gat. Ruggelings sloeg ik een keer over de kop en kwam plat op mijn rug terecht. Die Bolle trok helemaal wit weg en Harmanna zag er ook nog steeds heel bleekjes uit. Ze loopt weer gewoon? Niks trekken of hinken? Nee, maar wel voortdurend met de staart tussen haar achterpoten. Ze is nog steeds verdwaasd zeker. Hij voelde aan m'n staart, maar daar zat geen kracht meer in. Hing helemaal slap als een vaatdoek. Kon hem niet meer bewegen. Hij ook weer knijpen en voelen, maar er zat geen breuk. Verlamd? Achjee, die mooie staart die altijd zo trots tot 'tussen m'n oren' staat. Hij liet me heen en weer lopen en even een sprintje maken. Zag er goed uit. Harmanna had al opgezocht welke dierenarts weekenddienst had. In de verte blafte een hond. Ik deed een paar stappen, blafte even terug, maar het klonk niet erg overtuidend. Laten we een uurtje wachten, zei hij. Even aankijken. Nog geen kwartier later, ze zaten achter een glaasje wijn voor de schrik, hoorde ik ineens mijn vijanden van boven voorbijkomen. Ik vloog naar buiten en gaf, dansend op mijn achterpoten, mijn hardste en meest kwaadaardige blaf. Het grote sterke boefspel, zegt die Bolle altijd. Maar nou riep'ie verheugd: Kijk kijk kijk kijk...... m'n staart stond weer strak omhoog met een mooie boog tot bijna tussen m'n oren. Ze renden naar buiten en begonnen me helemaal te omhelzen en te knuffelen. Werd er helemaal verlegen van. De pijl op de foto wijst naar de plek van mijn indrukwekkende koprol. Die Bolle ging nog kijken, maar ik ben een andere kant opgelopen. Geef die portie maar aan een andere Fikkie.