Natuurlijk zijn bouviers uiterst bescheiden en een beetje in zichzelf gekeerde honden. Helemaal geen brallerig blaffers zoals veel mensen denken. Maar ja, als je een sterk staaltje heb geleverd, mag je daar toch wel even over opscheppen. Toch? Komt'ie. Die Bolle (mijn baas) heeft een dure multifocus bril. Die zet hij altijd af als hij met mij op de hei gaat lopen, want op ongelijke grond kijkt dat errug lastig zegt'ie. Was'ie op een avond (wij lopen vaak bij zonsondergang vind'ie zo mooi... kwijlebabbel) vergeten en stopte dus zijn bril in zijn vestzak. Een nieuw vest met wel errug korte zakken, maar dat wist hij toen nog niet. Lopen we midden op de hei roept hij ineens g....v..... (dat woord roept hij ook wel eens als ik het heel bont heb gemaakt en ik ben nog te jong om dat te mogen herhalen) Was die peperdure bril uit zijn zak gevallen. Hij voetje voor voetje het pad terug om te zoeken. Maar ja, we hadden een paar keer over de hei doorgestoken en een bril tussen de heidestruikjes vind je nooit meer terug. Ik zag hem wel lopen voetje voor voetje, maar ik had het veel te druk met allemaal andere honden. En toen werd het donker. Meestal na zonsondergang, dus moesten we naar huis. Hij de hele avond de ziekte in. De volgende ochtend liepen we om even over zeven al weer op de hei. Voetje voor voetje scande hij het pad af dat we hadden gelopen. Deze keer snuffelde ik mee, want er waren toch geen andere honden om mee te spelen. Ik had natuurlijk geen idee wat hij aan het doen was en waarom. Toen we dwars door de hei liepen rook ik een bekend luchtje en ging kijken. Zijn bril en die kende ik, want die had ik als pup een keer in mijn bek gehad. Was'ie nog zo boos over geweest. Pik hem op en neem hem mee. Heel voorzichtig natuurlijk anders zou ik weer op mijn donder krijgen. Loop ik al een paar minuten naast hem toen hij pas zag wat ik in mijn bek had. Wat er toen gebeurde kan ik niet meer goed voor de geest halen. Hij begon te schreeuwen, knuffelde en aaide me zoals'ie nog nooit had gedaan en prees me regelrecht de hemel in. Zijn kleine meisje, zijn superbrave hondepoepie, zijn heideroosje, zijn superkanjer.... ik dacht nog, nou nou, zo kann'ie wel weer. Toen we thuiskwamen riep hij tegen zijn vrouw: Yka heeft zichzelf in 1 klap teruverdiend.... en de kamerjassen die ik als pakwerker heb gebruikt... en de dure speaker die ik had omgegooid en........ affijn, dat gaat jullie eigenlijk niks aan. En op de bril zat geen schrammetje, o zo!