Mijn vader is dood. Kokomo. Heel lullig, een gevaarlijke teek. Kan ons allemaal gebeuren, maar je schrikt er toch weer van. Ik ken hem niet. Zo gaat dat in de hondenwereld. Mijn moeder Sweet Pea ken ik natuurlijk wel en heb ik later ook nog wel eens gezien. Maar Kokomo woonde heel ergens anders in een gewoon gezin. Kwam alleen van tijd tot tijd even langs om z'n plicht te doen, zal ik maar zeggen. Klopt ja, er is vervelender werk te bedenken. Maar hij deed het goed. Was samen met mijn moeder een koningskoppel. 
Hier links Sweet Pea, mijn moeder.
Bikkel, jeweetwel mijn broertje, een jaar jonger dan ik, heeft er ook al over geschreven en daar las ik het voor het eerst. Meteen Caya gebeld natuurlijk en die zei dat het waar was. Op de site bij Caya staat hij al in Loving Memory.
Nou Kokomo, ik draag met trots je naam. Veel plezier in de eeuwige jachtvelden. Deze keer teken ik voluit met de naam van mijn moeder en van jou:
Yka Sweetkokomo
(Zo hoort het niet in de stamboom, dat heeft die Bolle zo bedacht.)