In Engeland hebben ze de gewoonte om bankjes waar je gewoon op straat kunt uitrusten te noemen naar mensen die dood zijn. Als herinnering of omdat ze vaak op dat bankje hebben gezeten. Koperen plaatje er op en dan: For John, in loving memory. Gaaf, om niet te zeggen cool, vind ik dat. Die bankjes staan er al zo lang, soms meer dan honderd jaar, dat niemand meer weet wie de mensen op dat koperen plaatje zijn. Maar in Nederland doen ze niet in bankjes. Ja, ze zijn er wel, maar er zit meestal niemand op. Soms op een druk kruispunt een stel ouwe heren die daar wat zitten te ouwe h-eren, zeg maar. Staat er vaak eentje bij die nog half op z'n fiets leunt. En ze klijken allemaal een andere kant op. Praten over vroeger, toen alles veel beter was. (Flauwe kul, zegt die Bolle, m'n baas, valse nostalgie met een beperkt en vooral selectief herinneringsvermogen. Hij bedoelt dat ze zich alleen nog de leuke dingen kunnen herinneren. De rest is weggestopt om verzekerd te zijn van een rustige ouwe dag.) Bij ons op de hei zijn wel bankjes. Daar zitten ook ouwe heren op, maar die voeren hele intelligente gesprekken met passerende dames. (Die zijn natuurlijk niet oud.) Opmerkelijk detail: op de hei hebben al die dames en heren een hond. Of twee. En die honden kennen al die bankjes, want er wordt meer gezeten dan gelopen op de hei. 1 van die heren, hij heeft wit haar en heet Halff, daar kan'ie ook niks aan doen, loopt graag, maar zijn hond, een hele ouwe Duitse herder, heeft liever dat hij op een bankje gaat zitten. Kan hij er bij gaan liggen. Die kiest dan een bankje uit en gaat daar heel hard bij staan blaffen. 'ZIT' bedoelt'ie dus. En dat doet de oude Halff dan ook heel braaf. Ja oude Halff, want er is ook nog een jonge Halff. Maar die wil helemaal niet zitten. Daar voelt'ie zich veel te jong voor. Stel je voor dat ze zouden denken...... (Wacht maar tot met jonge meisjes, dan weet'ie niet hoe gauw die een bankje moet vinden. Maar dat is niet voor de herinnering, dat is al eeuwen hetzelfde liedje. En aan wie dat later een leuke herinnering zou kunnen zijn vertellen ze het niet!) Als de beide Halffjes Quando, zo heet de oude herder, tegelijk uitlaten en Quando begint bij zijn bankje te blaffen, heeft de tweede Helft dus een probleem. Dat lost'ie achteloos op. Daar is'ie jong voor. Hij neemt Quando in z'n armen, tilt hem op en loopt er knuffelend mee weg. Daar word ik dan weer stik jaloers van, want die tweede helft is best een lekker ding en ik zou ook best wel een 'stuk' geknuffeld willen worden. Enfin, die Bolle heeft dat in kouwe piksels vastgelegd. (Zo heet zijn nieuwe camera, Coolpix! Op foto klikken om te vergroten.) Ik weet het goed gemaakt. Als Quando dood is plakken we een koperen plaatje op zijn bankje, For Quando in Loving Memory, en dan mag de tweede helft mij een lekker stuk dragen. Zo en nou hou ik op over lopen en bankjes, want die Bolle loopt liever (stel je voor dat.....) en herinnert zich dan ineens dat we nog een stuk H (niet Halff maar Hilversum) moeten doen. En dat is voor mij helemaal het verkeerde 'stuk'. (O, bijna vergeten, voor die grijze rand om de foto is de kleur gekopieerd van het haar van de oude Half en en de bruine rand van de jonge, of van Quando.......dat ben ik vergeten.)
dinsdag, juli 03, 2007
Bankjes van herinnering
In Engeland hebben ze de gewoonte om bankjes waar je gewoon op straat kunt uitrusten te noemen naar mensen die dood zijn. Als herinnering of omdat ze vaak op dat bankje hebben gezeten. Koperen plaatje er op en dan: For John, in loving memory. Gaaf, om niet te zeggen cool, vind ik dat. Die bankjes staan er al zo lang, soms meer dan honderd jaar, dat niemand meer weet wie de mensen op dat koperen plaatje zijn. Maar in Nederland doen ze niet in bankjes. Ja, ze zijn er wel, maar er zit meestal niemand op. Soms op een druk kruispunt een stel ouwe heren die daar wat zitten te ouwe h-eren, zeg maar. Staat er vaak eentje bij die nog half op z'n fiets leunt. En ze klijken allemaal een andere kant op. Praten over vroeger, toen alles veel beter was. (Flauwe kul, zegt die Bolle, m'n baas, valse nostalgie met een beperkt en vooral selectief herinneringsvermogen. Hij bedoelt dat ze zich alleen nog de leuke dingen kunnen herinneren. De rest is weggestopt om verzekerd te zijn van een rustige ouwe dag.) Bij ons op de hei zijn wel bankjes. Daar zitten ook ouwe heren op, maar die voeren hele intelligente gesprekken met passerende dames. (Die zijn natuurlijk niet oud.) Opmerkelijk detail: op de hei hebben al die dames en heren een hond. Of twee. En die honden kennen al die bankjes, want er wordt meer gezeten dan gelopen op de hei. 1 van die heren, hij heeft wit haar en heet Halff, daar kan'ie ook niks aan doen, loopt graag, maar zijn hond, een hele ouwe Duitse herder, heeft liever dat hij op een bankje gaat zitten. Kan hij er bij gaan liggen. Die kiest dan een bankje uit en gaat daar heel hard bij staan blaffen. 'ZIT' bedoelt'ie dus. En dat doet de oude Halff dan ook heel braaf. Ja oude Halff, want er is ook nog een jonge Halff. Maar die wil helemaal niet zitten. Daar voelt'ie zich veel te jong voor. Stel je voor dat ze zouden denken...... (Wacht maar tot met jonge meisjes, dan weet'ie niet hoe gauw die een bankje moet vinden. Maar dat is niet voor de herinnering, dat is al eeuwen hetzelfde liedje. En aan wie dat later een leuke herinnering zou kunnen zijn vertellen ze het niet!) Als de beide Halffjes Quando, zo heet de oude herder, tegelijk uitlaten en Quando begint bij zijn bankje te blaffen, heeft de tweede Helft dus een probleem. Dat lost'ie achteloos op. Daar is'ie jong voor. Hij neemt Quando in z'n armen, tilt hem op en loopt er knuffelend mee weg. Daar word ik dan weer stik jaloers van, want die tweede helft is best een lekker ding en ik zou ook best wel een 'stuk' geknuffeld willen worden. Enfin, die Bolle heeft dat in kouwe piksels vastgelegd. (Zo heet zijn nieuwe camera, Coolpix! Op foto klikken om te vergroten.) Ik weet het goed gemaakt. Als Quando dood is plakken we een koperen plaatje op zijn bankje, For Quando in Loving Memory, en dan mag de tweede helft mij een lekker stuk dragen. Zo en nou hou ik op over lopen en bankjes, want die Bolle loopt liever (stel je voor dat.....) en herinnert zich dan ineens dat we nog een stuk H (niet Halff maar Hilversum) moeten doen. En dat is voor mij helemaal het verkeerde 'stuk'. (O, bijna vergeten, voor die grijze rand om de foto is de kleur gekopieerd van het haar van de oude Half en en de bruine rand van de jonge, of van Quando.......dat ben ik vergeten.)