Kannet toch niet laten. Dit gedicht zelf gevonden. Die Bolle (m'n baas) niet voor nodig gehad. Was bezig met een alarmerend blogje over hondentraining op z'n slechtst. Maar dat komt de volgende keer. Zoek ik nog de goede video's bij. Leo Vroman, de dichter van dit gedicht die ook bioloog en hematoloog is (heb ik opgezocht, gaat over bloedziekten) is 95 jaar geworden. Hij woont nog steeds samen met de vrouw waar hij in 1938 mee verloofd is en na elkaar niet meer te hebben gezien in de oorlogsjaren, in 1947 mee is getrouwd. (Lees Wikipedia.) Het gedicht (met dank aan Laurens Janszoon Coster):Nachtschaatsen
Ik heb gedoken in de scherpste naden
tussen minuten, korrels van seconden
zwart op het glimmen der gebroken paden
van albumglas en glazerslood gevonden
waarop ik mager weg begon te waden
waarheen op zoek naar het voortvluchtig wak
van warme inkt onder een vlies van ijs.
Wij schaatsen ieder op een paginadun dak
tussen hemelhel en peilloos paradijs
straks ieder omslaand met het eigen vlak.
Ik hoor ons krassen want ik zie de sporen
die onze stijve benen achterlaten
en doen verflauwen uit het meegaand licht
zoals het kielzog van de wind doet horen
hoe ook de oceaan een plein van straten
naar het wisselend verdwijnpunt richt.
Leo Vroman (1915)
uit: Fractaal (1987)