Jullie kennen haar al. Het is de dochter van de dochter van de zus van die Bolle (m'n baas.) Z'n achternicht dus. Ze kwebbelt nog steeds (zie vorige blog Kwebbeltje), maar begint steeds meer een stevig willetje te ontwikkelen. En wat Jo wil is al een beetje wet. Schreef ik de vorige keer al. Krijgen de ouders hun handen nog vol aan. Ik?
Ik ben maar rustig blijven liggen en heb alles rustig over me heen laten gaan. Lig er inderdaad een beetje als een dombo bij. Helemaal ingepakt met boter en suiker en de rest. De tekeningen heb ik bewaard. Hangen boven de mand waar ze zelf ook ingelegen heeft.