woensdag, februari 20, 2013

Mijn laatste bericht...


Well, that’s me. Dat ben ik dus. (Click to enlarge) In Flanders they call me a cow-dog because ...... read more

Het heeft even geduurd voordat ik deze bijdrage kon schrijven. Ik moest eerst emotioneel mijn evenwicht hervinden, want er is hier in huis iets heel verschrikkelijks gebeurd. Mijn baas en beste vriend Peter, die Bolle inderdaad, is overleden, dood, op zondag 3 februari. Ik had jullie al wel eens verteld, dat hij de laatste twee jaar regelmatig behoorlijk ziek was, maar daar wilde hij niet teveel ruchtbaarheid aan geven, dus schreef ik er ook niet zo veel over. Het is jullie vast ook wel opgevallen dat de verhalen schaarser werden en vaak over vroeger gingen. Daar vertelde hij graag over. En verder ging ik vooral met Harmanna uit hier in de buurt. Geen kwaad woord daarover, maar van urenlange zwerfwandelingen door het Gooi, de Lage Vuursche en Amsterdam was geen sprake meer. Dat kon hij niet meer vanwege pijn in zijn benen, waarmee de ellende ook is begonnen, en later vanwege gebrek aan conditie en weerstand, of gewoon te ziek, zoals wij dat noemen. We hoopten er wel steeds op na een nieuwe reeks bestralingen of chemo’s, maar tevergeefs. Ik ben aardig thuis geraakt helaas in het kankerjargon.

We hebben nog een beetje mijn negenjarig verblijf gevierd met een lekker hapje voor mij en voor hen een wijntje, zoals bijna tot het eind de gewoonte bleef. Maar het smaakte hem eigenlijk niet meer. Nou toen wist ik het wel: dan was het echt goed mis. En dat bleek ook na zijn 69ste verjaardag. Die ging geheel de mist in. Hij moest hals over kop voor de zoveelste keer naar het ziekenhuis en ik ging opnieuw naar Karel van de opvang aan de overkant. Maar nu kon ik er niet meer tegen. Ik voelde dat het mis ging en kon geen eten meer binnen houden. Dan ga ik maar met hem mee, dacht ik.
Maar gelukkig haalde Harmanna me weer naar huis en daar heb ik nog een paar dagen bij hem op of naast het bed van de thuiszorg kunnen liggen, totdat hij toch weer, en nu voor het laatst, naar het ziekenhuis moest.

De rest is geschiedenis. Ik heb nog even aan het shirt geroken, dat hij het laatst gedragen had om zelf vast te stellen, dat hij dood is. Peter ligt nu op de Noorderbegraafplaats en hier in huis zijn Harmanna en ik nog steeds niet gewend, dat we nog maar met zijn tweeën zijn. En natuurlijk is dit de allerlaatste bijdrage, want dit blog was van ons samen en daar kan ik dus niet alleen mee verder gaan.
Het ga u allen goed en bedankt voor de aandacht.