Zo heet het gedicht van Hein Boeken (1861-1933). Volstrekt onbekende dichter. Woonde begin 1900 in Hilversum en gaf oude talen op het gymnasium 'aldaar'. Hij was een geliefde leraar ouwe talen, zeggen ze. Geen idee welk gymnasium, want Roland Holst was toen nog onbekend! Meeltje gestuurd met vraag naar het Roland Holst College.) (Antwoord gehad: Opgericht in 1903 als HBS. Roland Holst, ook dichter, heeft er zelf nog opgezeten en later ook een jaartje lesgegeven. Dus geen gymnasium.) Jullie weten dat gedichten altijd uit de koker van die Bolle (m'n baas) komen. Bij mij komen ze nooit echt binnen. Ook Hein niet. Ingewikkeld. Veel geschreven, weinig verkocht tijdens z'n leven. En ook nu zeggen ze, leuk maar voorbij. Toch was die Bolle helemaal weg van dit sonnet. (Sonnet ja, dat weet ik, goede opvoeding gehad.) Daarbij had Hein Boeke niet de minste vrienden. Tijdens zijn studie (1879) en tot z'n dood heel goed bevriend met de dichter Willem Kloos en later met de schilder Willem Witsen. (In zijn huis, het Witsenhuis aan het Oosterpark in Amsterdam, hebben veel schrijvers en schilders gewoond, zoals Breitner en Marga Minco. Hein Boeken heeft een mooi maar zwaar leven gehad. Zoals het een dichter betaamt. En dan nu het gedicht.Nieuw Amsterdam
In jonge wijk van de oude stad gekomen
Waar eindloos straat aan nieuwe straat zich reit,
En langs de banen steenloos geplaveid,
De nieuwe waagnen zonder paarden stroomen,
Gevalt mij vaak een vreemden droom te droomen
Door een verwisseling van tijd en tijd,
Dat zij, die 'k ging door 't lange leven kwijt,
Mij konden hier, weer levend, tegen komen.
Ja, als ik zie in Babyloonsche maten,
De menschen-nestjes staaplen zich tot straten
Naar de eeuw'ge drang van liefde en leed gebood,
Is 't mij als deelde ik in der toekomst groeien,
Als kond ik nog in de oude liefde bloeien
Met wie vóór mij naar 't scheemrig rijk ontvlood.
Hein Boeken (1861-1933)
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Uit Laurens Janszoon Coster.