Hoi Hoi Hoi. Ik mag mee naar het verjaardagsfeestje van de moeder van die Bolle (m’n baas). Wordt 92. Dat lees je goed. Dat haal ik van mijn leven niet. Een etentje in een sjiek
Haags restaurant. (Daar noemen ze dat een brasserie!?) Maar toen kwam de aap uit de mouw. Naar de kapper want het wordt de eerste keer dat ze me zien en dan moet ik er natuurlijk pico bello bijzitten. Zeker in Den Haag, zei die Bolle. Nou daar heb ik mooi schijt aan, allemaal Haagse kak. Geef mij maar ’t Gooi. Hielp niets. Naar
Salon Kitty, riep hij. Caya natuurlijk. (Dat schreef ik vorige week al.) Toen we bij haar voor de deur stonden had ik nog niets in de gaten. Die Bolle even spelen met tante Uranie (
Wereldkampioen IPO III , speelt Northolt in de TV serie
Russen) en ik liep rustig en nieuwsgierig snuffelend achter Caya aan. Tenslotte ben ik daar geboren. Veel nieuwe luchtjes. En toen pas zag ik de trimtafel met het galgje en maakte meteen rechtsomkeert. Maar daar stond die Bolle. No chance. (Dat is Engels, goed hè?) Met een grote zwaai zette hij me op de tafel. Boem. Nou dan maak je er maar het beste van. En als Caya begint heb je ook niet veel keus. Gelukkig niet trimmen, alleen bijknippen. Van achter naar voor. Je staat ontzettend te kijk. (Kijk maar, hieronder.) Moest ik toch even aan die
Artis de Partis van Corrie (
Camathome) denken. (Haar Blog vandaag heet 'Bitch'. Ook Engels en ik ben ook een bitch. Vergeet de Hero Dogs niet.) Als sok met oogjes hoef je volgens mij nooit geknipt te worden. Moet ik die Bolle toch eens voorstellen. In plaats van het Amsterdamse Bos kunnen we ook een keer naar Artis gaan. Zouden daar ook honden in hokken zitten, zoals hier de pensionhonden? Had Caya toen ze klaar was nog zo’n kort verhaaltje waar iedereen dan vet hard om moet lachen. Een blondje dat haar haar laat verven, hoe noemen ze dat? Ik wist het niet en die Bolle ook niet. Kunstmatige intelligentie!
Nou, het was best leuk in Den Haag. En ze vonden mij allemaal een lieve, aardige gehoorzame hond en vooral zo ontzettend rustig. Klopt, want als ik iets creatiefs wilde ondernemen wees die Bolle meteen weer naar mijn plek onder de tafel. Nou nou, zei z’n moeder, die hem veel te streng vond (zo'n lieve hond), stel je voor dat ik jou zo had opgevoed? Begint’ie heel hard te lachen. Nee moe, het zou niets hebben geholpen. Allemaal lachen. Dat moet’ie me toch nog eens uitleggen. Maar vandaag gaan we eerst pakwerken, dat heb ik wel verdiend.
