Die Bolle bulderen. Schaterend van de lol achterover. Ik kijken. Ja hoor, weer een gedichtje maar nu om te lachen. Light verse noemen ze dat. Ik begrijp het niet, maar het hoort bij een hele serie over een beroemde romanfiguur uit de jaren dertig. (Vorige eeuw ja.) Een rolmodel voor nette meisjes. Joop ter Heul van Cissy van Marxveldt. En meisjes waren in die tijd nog keurig netjes en heel bescheiden. Niks STOUT. Als ze dat al konden bedenken zouden ze het zwaar zondig noemen. In alle gezindten! (Zoek maar op in het woordenboek, heb ik ook gedaan.) Kijk, zei die Bolle en liet de foto van hierboven zien. Daar werden puberjongetjes als ik in de jaren vijftig heel opgewonden van. (Dubbelklikken om te vergroten.) Oei, daar moet ik dan maar ver uit de buurt blijven. Als je dat vergelijkt met al dat bloot dat nu over de buis rolt. Hieronder het gedichtje en hier de KB link naar Joop ter Heul en het handwerkkunstgedoe. (Nee, dat bedoel ik dus niet.)Cantabile
Op ons klavier soleert Florence
na zeven jaren onderricht
op toetsen bonkend als in trance
starre ogen, bleek gezicht.
Als ik naar 't kromme rugje kijk
terwijl zij hardop maten telt
dan voelt mijn moederhart zich rijk:
zo klinkt dus weggesmeten geld.
De zingende huisvrouw
na zeven jaren onderricht
op toetsen bonkend als in trance
starre ogen, bleek gezicht.
Als ik naar 't kromme rugje kijk
terwijl zij hardop maten telt
dan voelt mijn moederhart zich rijk:
zo klinkt dus weggesmeten geld.
De zingende huisvrouw
(Uit het poezietijdschrift, De Tweede Ronde.)
Nee, dit is niet mijn Second Life. Komt nog.