Vandaag weer even een gedicht. Van Leo Vroman. Niet alleen dichter, maar ook toneelschrijver en vooral, in Amerika, fysioloog. Lees zeker het hele verhaal. Maar eerst nog een opmerking over m'n 'Belg blogje'. Veel reacties op gehad. Ook van Ria, de bazin van Noah en Miro, die zelf uit Belgiƫ komt. Allemaal Lanoye fans of gaan Sprakeloos zeker lezen. (Nou Yka, Sprakeloos? Daar heb jij geen last van.....) Maar de leukste opmerking kwam van Noor. (Van Cas en dat leuke videootje met mij.) Zij waarschuwde, leuk blogje over die Bolle uit de kast, maar laat het geen Belgisch Blog worden! (Dus hier geen Vlaams link!) Genoeg reacties, doe ik anders nooit, door naar het gedicht van Leo Vroman. (Op de foto samen met zijn vrouw Tineke. Allebei in de negentig.)
De dingen
Natuurlijk, een ding heeft geen gevoel,
anders zou mijn zitvlak maken
dat elke door mij bezeten stoel
uitbarstte in schateren of braken,
en anders zouden mijn welgedragen
toch fraai geruite onderbroeken
naar andere bezigheden zoeken
of om hun klerenrechten klagen.
Een ding, zo veel door mij gebruikt
dat haar hoeken zijn rondgesleten
zou aldoor in het openbaar
zeuren dat het naar mij ruikt
of dat het aan tafel mee wil eten.
Waar kijkt het nu weer naar
Leo Vroman (1915)
uit: Daar (2011)
Laurens Jz. Coster
– iedere werkdag een gedicht.