Stof dat als een meisje

Een man vond een engel, ergens achteraf,
laten we vechten, zei de man,
dat is goed, zei de engel

de man vocht met hem,
behaalde een overwinning op hem,
verscheurde hem,
veegde hem op, gooide hem weg,
boende de vloer
tot er geen spoor meer van hem over was,
wreef in zijn handen
en dacht niet meer aan hem

en de engel glimlachte
en tilde de man op, tussen twee vingers,
bekeek hem met verbazing
en ook enige ontroering,
liet hem in een afgrond vallen

en de man viel en viel,
terwijl hij dacht dat hij liep
en dat het zomer was
en dat de toekomst hem veel beloofde.


Toon Tellegen (1941)
uit: Stof dat als een meisje (2009)

Meer over Toon Tellegen


Uit het Project Laurens Jz Coster

Marit Tornqvist

Voor Yka... Ypsylon Karel Anton. Lachend keek ze op van het signeren. Wat een leuke naam. Waar komt die vandaan? Die Bolle (m'n baas) stond even met z'n mond vol tanden. (Nee, gebeurt niet vaak hahaha....) Nergens van, zei hij, hebben we zelf verzonnen. En toen schreef ze de tekst die hierboven staat: Voor Yka..... Marit Torngvist. (Op klikken om te vergroten.) Die middag had ze een prachtige lezing gegeven in het Letterkundig museum in Den Haag over het illustreren van verhalen met tekst en muziek. Zeg ik goed, zijn drie verschillende straatjes. Zei ze zelf. Gaat over een piepklein heksje, Pikkuhenkie, dat onder een zandkorreltje woont. Naast een grassprietje. En er zit ook een hond in. (Nee, die zwarte kop is van mij.) Prachtig getekend. Toon Tellegen heeft het geschreven en voorgelezen en er zit ook muziek bij. Op een CD natuurlijk. Schitterend. Daarom kocht die Bolle het boek voor mij, maar durfde niet tegen haar te zeggen dat Yka een hond is. Leg dat maar eens uit. Hij had zelf nog even kunnen blaffen natuurlijk. Zijn zak zat vol hoestpastilles, want die ellende is nog steeds niet voorbij. Zaten er nog in van de dag ervoor. Waren hij en Harmanna naar de premiere van Tanhauser geweest. Een opera van Wagenaar of Wagner of zoiets. In het Muziektheater van Amsterdam. Op hoop van zegen, want blaffen in zo'n sjieke grote zaal is natuurlijk streng verboden. Wat blijkt, heeft de leidende sopraan ook griep en kan maar op halve kracht zingen. Heeft ze toch gedaan om de voorstelling te redden. Wat zijn die mensen toch afhankelijk van die super, superkleine etterbakjes. Ze vliegen wel naar de maan of de aarde rond, maar dit houden ze niet tegen. En dan noemen ze een heel klein heksje dat onder een zandkorrel woont een sprookje. Want dat kan niet in 't echt. Dom he?

Mag ze nog blij zijn dat het niet mijn gedachten waren. Die bijten ook.