BOUM op zondag

Zegt jullie dat wat: zondagmiddag? Eigenlijk is dat bij ons een hele dag. Dat betekent stil zijn en lezen. Die Bolle en Harmanna lezen dan 2 weekendkranten met bijlagen (waanzinnige pakken papier), de weektijdschriften (meestal los gekocht of ze nog niet genoeg te lezen hebben) en wat er in die week is blijven liggen. Computers zijn taboe. (Alleen even meel sjekken mag.) Ik gedraag me dan keurig buiten beeld en zeur niet om de paar uur om er uit te gaan. Punt 1 heeft dat weinig zin en 2 al m'n vriendjes zijn er toch niet. Dubbel saai dus. (Maar punt 3, als'ie savonds is uitgelezen maken we meestal een superlange zonsondergangheidewandeling.) De lunch is meestal wel leuk. Glaasje wijn en een extra lekker hapje, ook voor mij. Nee, je hoort me niet klagen. Op zondag niet. Verder is het doodstil. Soms op de achtergrond een beetje opera op TV. (Die Bolle is gek op die klassieke Franse zender Mezzo. Heeft denk ik al 30 opera's op DVD gezet.) Was er in de pauze een reclamefilmpje met een Frans liedje. Die Bolle kijkt op, fronst zijn voorhoofd (niet makkelijk met zo'n bolle kop) en vraagt aan Harmanna, hoe heet die zanger ook alweer? Welke zanger, vraagt Harmmana geirriteerd, want die zit te lezen en heeft niets gehoord. Ach je weet wel, bekende Franse chansonnier uit de jaren 50. Mijn vader (Pappa Bolle!) had een hele langspeelplaat van hem. Harmanna knikt, herkent het liedje, maar weet ook niet zo gauw....... hij trad ook op in de volgcaravaan van de Tour de France. Vrolijke homo, was toen heel bijzonder. Toe nou! Vergeleken met het geheugen van die Bolle is een zeef zo waterdicht als een sluisdeur. (Nee hoor, dat is gewoon het bord voor z'n kop!) George Brassens probeert Harmanna. Neeeeee, roept die Bolle op een toon of ze gek is, veel vrolijker, niet dat zware werk. La Mere, Douce France, L'ame du poets, Boum.... de titels rollen er uit of'ie een encyclopedisch geheugen heeft. Harmanna schud haar hoofd met opgetrokken wenkbrouwen van kweenie en duikt weer in haar krant. Die Bolle springt op. Nou wil ik het weten en rent naar boven, Googeld al die titels in en....... jawel, ze staan allemaal op You Tube. (Heeft'ie gisteren nog Caya MAG geupload.) En het goede antwoord is..... natuuuuurrrrrlijk.....tatated..... Charles Trenet. BOUM, in 1 keer goed. Hierboven klikken en genieten. Je wordt er helemaal vrolijk van. Het werkt nog steeds. Wil je meer? Kan, ze staan er bij. Zo, heb ik mooi de tijd gehad om weer een blog te schrijven. En Caya MAG (spreekt zelf commentaar in het Engels/Amerikaans, heel knap) doen we morgen.

Oerschreeuw uit mijn Hemel

Kunnen wij hard blaffen? Ja wij kunnen heel hard blaffen. Het komt recht onze strot uit en wij vinden dat lekker. Beginnen met zo'n lekkere, beetje geile, vanachteruit onze keel rollende grom, even aanhouden, over de tong laten rollen als een superieure wijn en dan, explosie, keihard of onze longen eruit moeten. Om niks is ook goed, maar een klein, al is het maar een heel klein aanleidinkje, maakt het helemaal perfect. Nee, niet voor het echie, dan is het gewoon werk. Ergens in de verte zo'n slome donder die zonder veel overtuiging wat voor het vaderland staat weg te blaffen. Die geven we antwoord en van katoen. Nou ja, zoiets zal het wel zijn. Wat? O die sloepentocht van afgelopen zondag. ?!? Goos was jarig en Caya dacht, ik neem ze allemaal in de boot. Kan ik de stuurman uithangen (schipper naast God want er was ook een echte stuurman) en dan doen ze allemaal wat ik zeg. Zoals gewoonlijk, maar dan leuker. Lekker hard blaffen, zoiets dus. Nee zeg, niet Goos en niet die Bolle. die trappen er niet in, die blaffen terug. Hard. (Let wel op dat kleffe, laffe handje om de schouder, probeert de schade beperkt te houden. Klik op de foto om te vergroten.) Tegenblaffen! Twee van die aardige, makkelijke, volgzame mannen, zo in de stress. Misschien was het toch gewoon agressie. Hoorde Harmanna zeggen dat ze uren voor de sluizen hebben liggen wachten. Mijnden en mijn Hemel. Die staan d'r om bekend. Door voordringers komt heel snel de omliggende moordzucht bovendrijven. Maar wat zeurt die Bolle nou. Hij ligt al jaren voor Mijn Hemel en ik heb hem nog nooit horen piepen. laat staan grommen, laat staan........... wat? Mijn Hemel? O, dat is z'n wijnhandel, hier op de Gijsbregt.

Bankjes van herinnering

In Engeland hebben ze de gewoonte om bankjes waar je gewoon op straat kunt uitrusten te noemen naar mensen die dood zijn. Als herinnering of omdat ze vaak op dat bankje hebben gezeten. Koperen plaatje er op en dan: For John, in loving memory. Gaaf, om niet te zeggen cool, vind ik dat. Die bankjes staan er al zo lang, soms meer dan honderd jaar, dat niemand meer weet wie de mensen op dat koperen plaatje zijn. Maar in Nederland doen ze niet in bankjes. Ja, ze zijn er wel, maar er zit meestal niemand op. Soms op een druk kruispunt een stel ouwe heren die daar wat zitten te ouwe h-eren, zeg maar. Staat er vaak eentje bij die nog half op z'n fiets leunt. En ze klijken allemaal een andere kant op. Praten over vroeger, toen alles veel beter was. (Flauwe kul, zegt die Bolle, m'n baas, valse nostalgie met een beperkt en vooral selectief herinneringsvermogen. Hij bedoelt dat ze zich alleen nog de leuke dingen kunnen herinneren. De rest is weggestopt om verzekerd te zijn van een rustige ouwe dag.) Bij ons op de hei zijn wel bankjes. Daar zitten ook ouwe heren op, maar die voeren hele intelligente gesprekken met passerende dames. (Die zijn natuurlijk niet oud.) Opmerkelijk detail: op de hei hebben al die dames en heren een hond. Of twee. En die honden kennen al die bankjes, want er wordt meer gezeten dan gelopen op de hei. 1 van die heren, hij heeft wit haar en heet Halff, daar kan'ie ook niks aan doen, loopt graag, maar zijn hond, een hele ouwe Duitse herder, heeft liever dat hij op een bankje gaat zitten. Kan hij er bij gaan liggen. Die kiest dan een bankje uit en gaat daar heel hard bij staan blaffen. 'ZIT' bedoelt'ie dus. En dat doet de oude Halff dan ook heel braaf. Ja oude Halff, want er is ook nog een jonge Halff. Maar die wil helemaal niet zitten. Daar voelt'ie zich veel te jong voor. Stel je voor dat ze zouden denken...... (Wacht maar tot met jonge meisjes, dan weet'ie niet hoe gauw die een bankje moet vinden. Maar dat is niet voor de herinnering, dat is al eeuwen hetzelfde liedje. En aan wie dat later een leuke herinnering zou kunnen zijn vertellen ze het niet!) Als de beide Halffjes Quando, zo heet de oude herder, tegelijk uitlaten en Quando begint bij zijn bankje te blaffen, heeft de tweede Helft dus een probleem. Dat lost'ie achteloos op. Daar is'ie jong voor. Hij neemt Quando in z'n armen, tilt hem op en loopt er knuffelend mee weg. Daar word ik dan weer stik jaloers van, want die tweede helft is best een lekker ding en ik zou ook best wel een 'stuk' geknuffeld willen worden. Enfin, die Bolle heeft dat in kouwe piksels vastgelegd. (Zo heet zijn nieuwe camera, Coolpix! Op foto klikken om te vergroten.) Ik weet het goed gemaakt. Als Quando dood is plakken we een koperen plaatje op zijn bankje, For Quando in Loving Memory, en dan mag de tweede helft mij een lekker stuk dragen. Zo en nou hou ik op over lopen en bankjes, want die Bolle loopt liever (stel je voor dat.....) en herinnert zich dan ineens dat we nog een stuk H (niet Halff maar Hilversum) moeten doen. En dat is voor mij helemaal het verkeerde 'stuk'. (O, bijna vergeten, voor die grijze rand om de foto is de kleur gekopieerd van het haar van de oude Half en en de bruine rand van de jonge, of van Quando.......dat ben ik vergeten.)

Stapelgedichten

Prachtig, om niet te zeggen geniaal. Boeken zo stapelen dat de titels een gedicht maken. Op deze site. Liet die Bolle, m'n baas, me zien. Maar dat begrijp jij natuurlijk niet riep'ie schamper. O nee?! Ik naar de boekenkast. Was moeilijker dan ik dacht. Aardig, leuk, tsjaaaa...... en toen, hebbes. Gestapeld en foto van gemaakt. Dat zal die Bolle leren.

Rondje Hilversum

Hij had het al beloofd toen ik nog maar een half jaar was. Als jij later groot bent doen we een rondje Hilversum. Gaan we om Hilversum heen lopen. Wist ik veel wat Hilversum was. De hei met een straat er achter. Dat was de hele wereld die ik kende. Maar met die Bolle samen dingen doen was altijd leuk. Goed idee dus. (Met Harmanna dingen doen is eigenlijk leuker, want die is minder streng. Of, zoals die Bolle zegt, jij bent meer aanspreekbaar.) Nou, je hebt de kaart al gezien (op klikken om te vergroten) en gedacht, dat hebben ze dus gelopen, maar die kaart is gelogen. Deel 1 (rood) en deel twee (groen) ja. Hebben we gelopen. Maar waar de blauwe lijn begint, dat is op de parkeerplaats van de Emmausgangers kerk in de Kerkelanden, daar zijn we de laatste keer gestopt. Dus die blauwe lijn, de laatste etappe zal ik maar zeggen, moeten we nog. De eerste stop was in Kievietsdal. Toen hadden we ruim drie uur gelopen. De bedoeling was om te rusten en te lunchen in de Bluk. Maar de Bluk is dicht op dinsdag en het was.... precies. Dus even wat water gedronken en doorgelopen. Bij het viaduct, drie kwartier verderop, staat een houten huis, een soort uitspanning. (Heel ouderwets woord, gaat over vroeger en paarden, maar een hond nu losmaken is ook uitspanning, toch?) Hahaha, ook dicht op dinsdag. Zouden ze dat hebben afgesproken? Maar toen werd het voor mij lastiger. Het was de eerste echt lange wandeling die ik maakte en drie uur bleek een grens te zijn. Dus niet het hele laatste deel van de route, maar rechtstreeks naar Kievitsdal. (Die Bolle vindt sportprestaties alleen leuk om naar te kijken.) En toen vond ik het echt welletjes. Maakte struikelstapjes. Hard lopen, vliegen rennen, een uur lang, top. Een wandeling van een uur of twee, lekker, maar drie uur is te lang. Die Bolle heeft daar geen last van. Dat noemen ze in sporttermen een stayer. Loopt niet hard, maar als je die aanzet looptíe door tot St. Juttemus als je hem vergeet uit te zetten. Nee, ik ben meer het sprinter-tiepje. Harmanna heeft ons daar opgehaald en de volgende dag weer afgezet. Maar die dag werd het bloedheet. Ook dat nog. Hoe verzint'ie het. Wordt vervolgd. Ja, ook die picnic........

Handje

Kijk, het handje. Na de operatie. Dupuytren ja. Eerst handje 1, nu handje 2. En het gaat heel goed. Dank U. (Geen bloemen liever drank.) Alleen meeltjes schrijven en ander PC werk doet'íe met 1 vingertje. Vandaar een tijd geen blogjes. Jaja, oke, als die Bolle er niet achter zit kan ik juist wel. Maaaaarrrrrr....... zoals jullie missien niet weten kan ik maar met 1 poot typen. (Die andere heb ik nodig voor mijn evenwicht, want ik kan niet als mensen met mijn andere twee pootjes bij de grond.) Als ik nu zit te typen gaat het net zo langzaam als bij die Bolle en dan lijkt het alsof ik hem belachelijk zit te maken. Das flauw, nee niet waar, nee echt niet, heus........ nou ja, een beetje dan. En toen moest ik hard rennen, want z'n gevoel voor humor schiet op het ogenblik ernstig te kort. Komt ook door het rondje Hilversum. (Leg ik later nog wel uit.) Hebben we voor driekwart gedaan, maar ik kan niet ver lopen als het zo warm is. Dus nog steeds niet af. Ook een reden voor even geen blogjes. Nee schiet niet op. Maar echt heus, alles sal reg kom....... Help ik Harmanna met de tuin......?..... nou ik kijk of zij het goed doet. En als ze wat grond overslaat graaf ik het meteen uit!

Waanzinnig

Ja, weet ik. Te lang niet, leg ik nog wel uit, komt goed. Maar nu heb ik iets, je gelooft je eigen ogen niet. Waanzinnig. Echt. Dit moet je zien. Gefilmd in het Krugerpark in Zuid Afrika, gewoon vanuit een touristenjeep. Zo eentje waar die Bolle en Harmanna ook in hebben gezeten en dezelfde wilde dieren hebben gezien. Nog een keer, je gelooft het niet, maar het is allemaal echt gebeurd. En het loopt nog goed af ook, dat wil ik wel verklappen anders stop je met kijken, zo erg. Op dezelfde You Tube pagina staan nog meer van die wilde beesten video's. Maar eerst deze. Start.....

Moederdag

Ja, dat is nou lullig. Is je vader net overleden, krijg je moederdag. Nee, Sweat Pea zag dat niet zo zitten. Sowieso niet. Stel je voor dat al haar kroost op 1 dag in Loosdrecht naar binnenrent. Kan me Caya niet overspannen of op tilt voorstellen, maar dat gaat fout. Weet ik zeker. Bloemen of geen bloemen. Dus gewoon met die Bolle en Harmanna mee naar Delft. De moeder van die Bolle. Nee, geen bloemen. Flesje Beerenburg. En lunchen natuurlijk, dat vind je met 94 jaar nog steeds erg leuk. (Van wie zou die Bolle dat nou hebben? Z'n vader was daar ook altijd voor te vinden. De genen dubbelop. dat ziejezo.) Weer naar het Belgische cafe op de Beestenmarkt in het centrum. (Hardstikke hondvriendelijk.) Leuke buurt ook. Vlak bij die kerk waar ze alle Oranjes begraven. En dit beest natuurlijk onder de tafel, zoals gewoonlijk. (Nee, in die bak achter mij zat gewoon water. Belgisch bier was alleen voor die Bolle. En z'n laatste biertje heette Dikke Mathilde. Kijk maar eens goed naar dat glas, dan weet je meteen hoe laat het in Belgie is. En dat waar z'n moeder en z'n vrouw bijzaten. Dat is lef hebben.............. Oja, bijna vergeten, ook naar Salon Kitty geweest. Weer lekker kort geknipt. Kregen die Bolle en Harmanna bonje. Die Bolle vind nu, net als Caya, dat het haar over de ogen moet vallen. Een echte boevenkop. Maar Harmanna kijkt graag regelrecht in mijn doppen. Nou, modern huwelijk, democratische oplossing. De vorige keer mocht die Bolle het zeggen, was nu de beurt aan Harmanna. Mij kan het niet zoveel schelen. Zal dalijk eens vragen wat Coen en Santo, m'n labradorvriendjes er van vinden. Van blonde Coen weet ik het eigenlijk al, die valt wel op een zwarte boevenkop. Nog even over dat leuke, lieve oma koppie hierboven. Vergis je niet, daar kun je als boef nog veel van leren. Tot slot een berichtje in het gastenboek van dat Belgische cafe geschreven. Toffe kroeg! En nog wat. Wat heet van de hak-op-de-tak. Kan het briljante planetarium van Artis er ook nog wel bij. Bij Corrie gelezen. Ga daar maar eens rustig voor zitten. Zo, ik ben klaar voor vandaag. Heeeee Bolle, ga je mee uit?

In memoriam Kokomo Grace van Caya's Home

Mijn vader is dood. Kokomo. Heel lullig, een gevaarlijke teek. Kan ons allemaal gebeuren, maar je schrikt er toch weer van. Ik ken hem niet. Zo gaat dat in de hondenwereld. Mijn moeder Sweet Pea ken ik natuurlijk wel en heb ik later ook nog wel eens gezien. Maar Kokomo woonde heel ergens anders in een gewoon gezin. Kwam alleen van tijd tot tijd even langs om z'n plicht te doen, zal ik maar zeggen. Klopt ja, er is vervelender werk te bedenken. Maar hij deed het goed. Was samen met mijn moeder een koningskoppel.

Hier links Sweet Pea, mijn moeder.

Bikkel, jeweetwel mijn broertje, een jaar jonger dan ik, heeft er ook al over geschreven en daar las ik het voor het eerst. Meteen Caya gebeld natuurlijk en die zei dat het waar was. Op de site bij Caya staat hij al in Loving Memory.

Nou Kokomo, ik draag met trots je naam. Veel plezier in de eeuwige jachtvelden. Deze keer teken ik voluit met de naam van mijn moeder en van jou:

Yka Sweetkokomo

(Zo hoort het niet in de stamboom, dat heeft die Bolle zo bedacht.)

Kopopzegelpost

Verbijstering alom. We horen brieven en kranten in de brievenbus vallen. Die Bolle haalt de post op. Ik houd me doodstil. Hij sorteert gedachtenloos de enveloppen. Zit er ook een velletje postzegels bij. Hij kijkt, kijkt nog een keer........ Stom van verbazing houd hij het velletje omhoog. Harmanna slaakt een gil. Kijken daarna allebei naar mij. Ik houd me van de domme. Ik niet weten niks. Nou, kijk zelf maar, hierboven. Ja heus, echte postzegels. Plakken en wegsturen. Slakkenpost natuurlijk, duurt ten minste een dag voor die aankomt, maar wordt echt bezorgd. Komt zo. Ik las iets over de PTT van vroeger. Geen idee wat dat betekende. Heeft die Bolle me uitgelegd. Post...Telefoon... Telegraaf. Telegraaf?! Dat is toch een krant! O, ook iets met seinen en telegrammen. Dat gaat me te ver, zoek dat zelf maar op. Honderd jaar geleden dus. Vijftig? Ook goed. Dat werd PTT Post en toen KPN en toen TNT en toen...... en toen was ik draad kwijt. Uitgezocht op internet. Schijnt ook een mooi postmuseum in Den Haag te zijn. Die Bolle is er al geweest toen hij nog jong was. Hadden ze toch niets om te laten zien!?!?! Heet nu 'communicatie museum'. Hahahaha, communicatie halen ze er altijd bij als ze niet weten wat ze het moeten noemen. Affijn. Zo liep ik bij TNT tegen deze postzegelactie op. Mijn poten jeukten en ik heb het gedaan. Kunnen jullie ook. Doen! (Hier klikken) Al is het alleen maar voor die belachelijke gezichten die je familie dan trekt. Kun je ook weer een zegel van maken.........

Ежик в тумане (Egeltje in de mist.)

Hooo wacht even. Niet meteen klikken. Dit is een prachtig, typisch Russisch animatie filmpje, maar duurt tien hele minuten. Alleen kijken als je daar echt, echt de tijd voor hebt. Wilt hebben, bedoel ik eigenlijk. Niks Googelen en snel doorklikkenlinken, gewoon kijken. Even het licht uit doen en stil zijn. Schattige plaatjes, mooie muziek, ontroerend verhaaltje. Nee, ik versta ook geen Russisch, maar de stemmen en klanken zijn zo mooi dat je er in zit voor je er erg in hebt. Komt ook een hond in voor ja. Een aardige hond. Voor alle leeftijden ook. Van 1 tot 100. En je mag best een beetje huilen. Nu klikken......(op pijltje linksonder, wordt rood, dan nog een keer klikken.....)

Meer weten over de maker en zijn andere filmsЕжик в тумане