Hoera voor Ollie (vervolg)

Eigenlijk zou het vandaag weer gewoon over mij gaan. Maar beloofd is beloofd. De eerste foto’s van Ollie, Job & Julius zou ik meteen laten zien. Nou, daar zijn ze dan. Vier dagen later hingen ze al aan een meeltje. Ze schrijven er bij: Job en Julius lopen hier rond met zwaaiende staarten en eten goed. Nee, het is nog geen echte liefde met Ollie. Dat kun je ook op de foto zien. Maar ze slapen wel vlak bij elkaar. De ene kat loopt achteloos tussen ze door, maar de andere houd nog steeds afstand. Julius is nog heel actief en speelt veel. Job begint echt oud te worden en valt vaak op Julius terug. (O wat zijn we blij dat ze bij elkaar zijn.) Hij hoort slecht en heeft misschien last van staar. Na een flinke wandeling gaat hij meteen plat. Trouwens een druk jong gezin is ook een grote verandering voor deze oude heertjes. Tot slot schrijven ze: Na vier dagen zijn we al helemaal aan ze verknocht. Het zijn echte lieverds. We genieten volop.

Dat zeg ik: HOERA VOOR OLLIE ….. vet cool gaaf! Daar kan geen weblog tegenop.

Hoera voor Ollie

Wat gebeurt er nou met de honden van Juf Hans, had Ollie geroepen. Ollie is zo’n witte Pyreneese berghond met een lichtbruin kleurtje. Ook een beetje Benner Sennen. Zij leeft in een gezin met twee grote en twee kleine kinderen en twee katten en zij heeft een erf dat nog groter is dan het paradijsje van de Joepies. (Job en Julius, zie vorige verhaaltje en foto hier onder.) Dat weet ik niet had Aranka, haar bazin, gezegd en die vroeg het weer aan Harmanna. Weten we niet zei die, daar zijn we mee bezig. Maar ze zullen waarschijnlijk wel uit elkaar moeten. En als herplaatsing niet lukt gaat Job met ons mee naar Hilversum (mij wordt niets gevraagd) en Julius met Diane naar Tynaarlo. Dat hebben we lang geleden zo met Hans afgesproken. Komt niks van in, zei Ollie, laat ze maar hier komen, plek zat. Dus bracht die Bolle (mijn baas) Job & Julius naar de trimster. Hup in bad en daarna prachtig mooi geknipt en gekamd. Twee sjieke heertjes. Dat kun je Jaqueline wel toevertrouwen, die is hartstikke goed. (Even reclame maken: j.a.vleeming@castel.nl telefoon: 0594 549900) En toen gingen die Bolle en Diane (projectbureau MacBest) met de beide heertjes op weg naar Amerika. Zo heet dat daar. (Ik mocht niet mee, ik zou me veel te veel op de voorgrond dringen, zei die Bolle. Het zal je maar gezegd worden.) (Ik vertel dus alles uit tweede hand.) Eerst met iedereen op neutraal terrein een grote wandeling gemaakt. Om de hunebedden heen, want al is het vlak bij hun Groningse erf, dit is Drente. Dat ging allemaal prima. Maar toen Ollie de Joepies op haar eigen erf zag rondrennen moest ze wel even wat wegblaffen. HAAR territorium. PAS OP HOOR, DENKDEROM. Diane en die Bolle hadden afgesproken pas het weekend te gaan bellen om te vragen hoe het ging. Nou gisteren hadden ze allebei al aan de telefoon gehangen. Het ging goed. Er moet nog wat meer ‘gewend’ worden, maar verder alles prima. We kennen Hans allemaal goed genoeg om te weten wat ze op de haar bekende schooljuffrouwentoon zou hebben geroepen:

WATTTTTTFFFFFFAAAAANNNNTAAAAAASTISSSSSSSCH………

Ik heb nog geen foto van J&J en Ollie, maar ik hoop dat ze me die gauw toesturen. Laat ik hem jullie zien. Kijken we nog even naar dat paradijsje op de Houtwal (Linksboven), op de rechterfoto Hans met Julius en ik, daaronder Diane met haar hopnden en daarnast Harmanna met Job en.... precies, ondergetekende. Punt. Nu gaat het gewoon weer over mij. En als ze van mij een aandenken willen, printen ze maar een kunstwerk van mij uit: The art of the preventive watchdog!

Hans

Een treurig bericht. Misschien kunnen jullie nog herinneren dat ik vorig jaar mijn vakantie in dat kleine paradijsje aan de Houtwal in Groningen heb gevierd. Bij de Bearded Collies Job en Julius en hun vrouwtje Hans. Die ouwe knarren vonden mij maar een lastig, ongeleid projectiel. Net als BG. Net een lastig nichtje, schreef ik nog. Nou Hans is plotseling overleden en daar zijn die Bolle en Harmanna nogal door aangeslagen. Ik ben al een paar keer bij Caya uit logeren geweest als zij naar Groningen gingen. Er moet veel worden geregeld. Maar het belangrijkste zijn de honden. Diane, een hele goeie vriendin van Hans en die Bolle proberen ze bij elkaar te herplaatsen, maar dat is niet zo eenvoudig. Zeker niet omdat het al oudere honden zijn. Ik vind het zo zielig voor ze als ze uit elkaar zouden moeten. Wennen aan een nieuwe omgeving na dat prachtige paradijsje waar ze altijd hebben gewoond, is al moeilijk genoeg. Daarom een vraag. Wie een goeie tip heeft, meteen melen naar yka_sweetkokomo@hotmail.com . Doen hoor. Op de foto, Hans en Harmanna met mij in het midden, het speelveld van Job en Julius, Diane, die Bolle en daarnaast ik met Job en Julius.

Koninginne LOL

Morgen Koninginnedag, zegt die Bolle. (m'n baas) Dat wordt leuk. Nou daar weet ik niks van, want vorig jaar vonden jullie me nog te jong en mocht ik niet mee. Begint die Bolle toch ineens heel hard te lachen. Zit televisie te kijken, Barend en van Dorp, met alle cabaretiers van Kopspijkers. Was een tekstje van een nuffige mevrouw. Begrijp er niets van. Dat is een mop, zegt die Bolle. Zij speelt de koningin en zegt: ik hoef geen cadeautje meer, eindelijk een koninginnedag zonder Kopspijkers....... Is dat leuk? Ja dat is leuk. O.... Jullie begrijpen dat niet, jullie kunnen niet abstraheren. AbstraWATTE? Je zegt het een en je bedoelt het ander en als je dat doorkrijgt moet je lachen. O. Voorbeeld, gaat hij door, van die hondenhater uit Vroege Vogels. O die. Runderen gaan in een kudde, vissen in een school en oesters in een dozijn............. Klopt helemaal, roep ik verheugd, blij dat ik het misschien begrijp. Jij hebt laatst nog een dozijn oesters gegeten, oja, en later ook een dozijn slakken. Das lekker, zeg jij altijd, maar dat is toch niet om te lachen. Meewarig schudt hij zijn hoofd en schiet dan ineens weer in zo'n lange schaterlach. Weer een mop van die Spijkerman cabaretiers. Iemand speelt Ferry Mingele van Nova en zegt op een belachelijk overdreven manier: Aan de ene kant heb je de terreur van de kijkcijfers, het grote geld en het platte vermaak en aan de andere kant heb je..... John de Mol. ?!? Nou, er klopt iets niet, dat weet ik ook wel, maar wat? Met een zucht staat die Bolle op en aait me over mijn kop. In ieder geval kun je wel LOL met jullie hebben. Moet ik toch aan die Vondellunches (zie man bijt hond)met die ouwe platendraaier denken. Al die vette lachsalvo's met bedenkelijke ondertoon. Zo, dus dat noemen ze moppen. Zij wel. Heb ik nog een foto van die twee waar een prachtige scheurkalenderwijsheid bij past: Wie om zichzelf kan lachen heeft een leven lang LOL. Kijk, daar moet ik nou om lachen....................

Diever

Wat een bossen. Ik wist niet dat er in de wereld zoveel bossen waren. In Nederland, zegt die Bolle (m'n baas). Deze zomer krijg je in de Harz nog meer bossen te zien. Nou, toe maar. Alles bij elkaar opgeteld hebben we meer dan zeven uur gelopen. En geen bospad twee keer. Ik mocht niet overal los, maar dat kan me niet zoveel schelen. Als ik in het begin maar een beetje kan uithollen. Het mooiste was een prachtig geluid in de verte. Het leek wel een grote hoorn. Die Bolle en ik bleven verrast doodstil staan. Dat is de bronsroep van een edelhert, zei hij. Het trilde bij mij van binnen helemaal na. Vervelend was natuurlijk weer dat gezeur over die andere honden van hem. Hier had hij veel met Gypsie (de ruwharige tekkel) en Waldo (zijn eerste boef) gelopen. En hier kwam hij altijd langs met de hele club toen Whoopie (zijn tweede boef, had'ie bijgestaan toen hij werd verwekt door Waldo, dus making........ precies) en Zoef, de tweede ruwharige tekkel er bij waren gekomen. En daar, bij de Oude Willem, had hij veel gelopen met Kim en Tigo (ook boeven) en dat grote ven was de vaste ronde met Job en Julius, de Bearded Collies. Ja ja, dat weet ik nou wel. Tussendoor veel en diep geslapen. Zo'n weekje gaat je niet in je kouwe kleren zitten. We hebben ook nog een lange wandeling samen met Harmanna in een gigantische zandbak gemaakt. De Kale Duinen. Kijk maar naar de foto hieronder. Meer kan ik niet over ons weekje weg zeggen. Was ook wel blij toen ik thuis weer met mijn eigen vriendjes kon spelen. Ja, daar ook wel honden gezien. Werd ineens lastig gevallen door zo'n kalf van een boef zonder staart. Heel fout tiepe. Die moest ik niet, dus blafte hem van me af. Komt er zo'n hoogblonde, rondbosrstige dame tevoorschijn (die Bolle was meteen wakker) die met een onvervalst Tukkers accent roept: Nou nou, die is ook niet op der bekkie gevallen! Waarvan acte.

In memoriam BG

BG is dood. (Je zegt biedsjie, van die popgroep weetjewel.) Gisteren werd hij tijdens het kleine wandelingetje dat ze nog maakten, bij de paddestoel waar ze altijd even uitrusten, niet goed. Henk (z'n baas) heeft hem zo goed en zo kwaad als het ging naar huis gedragen en in de auto gelegd. Meteen doorgereden naar de dierenarts. Maar toen was hij al dood. Volgende maand zou hij veertien jaar zijn geworden. Hij had al een tijdje last van zijn hart en een paar maanden geleden was het ook al kantje boord. Toch knapte hij toen weer aardig op, maar de laatste tijd zag je hem minder worden. Hij heeft een mooi leven gehad hoor. Heel mooi. Wel vijf, zes keer per dag ging hij met Henk op pad. Vroeger de hele grote wandelingen en veel zwemmen (veel bekeuringen gehad ook) en later wat kleinere rondjes op onze hei. Maar strijk en zet elke dag. Het viel in de buurt meteen op als ze een keer later waren. Mij mocht die ouwe brombeer niet. Hou die ADHD trut bij je, gromde hij tegen die Bolle (mijn baas) als ik wilde spelletjes met hem wilde doen. Dan kreeg'ie een snoepje, maar ik moest uit de buurt blijven. Er lopen hier trouwens nog wel een paar honden rond die gevoeld hebben dat je met BG geen grapjes moest maken. Henk heeft het er heel moeilijk mee. Dat snap je. Hij heeft hem als pup bij Caya gehaald en veertien jaar lief en leed met hem gedeeld. Dat is niet niks. Gisteren heeft die Bolle nog even met hem gebeld en sterkte gewenst. Nou, dat doe ik ook maar. Sterkte Henk.

Hotel

Bolle ziek. Balen. Zijn antivirus werkte niet. Norton? Nee, paracetamol.exe. Kom niks te kort hoor. Met Harmanna doe ik alle heiderondjes, maar met die Bolle (m'n baas) doe ik altijd extra dingen. Zoals laatst helemaal met de trein naar de Generaal in Baarn. Spannund. Wandelen en daarna lunchen. Hij dus. Meeltjes beantwoord. Tijd genoeg. Een van de heidehondjes bazen vond mijn impressionist zo mooi. Heeft'ie uitgeprint en hangt nu boven de eettafel. Smakelijk eten, hoop ik. En Hobby, mijn buurkat (haat honden en mij vooral, want Rietje zijn vrouwtje vind mij waanzinnig cool gaaf) heeft de fantasie explosie als preventive whatch-dog art boven zijn mand gehangen. Werkt als een trein, komt niemand meer in de buurt, maar het slaapt heel onrustig, schrijft'ie. Surfen naar Corrie, vaste prik, en wat ziet? Staat in een tekenfilm, samen met die Bie van Bieslog. Omdat ze internetblogs maken, zegt Han Hoogerbrugge, de tekenaar. (Staat ook in de top 10 van die Bolle.) Maar ik dan? Tellen mijn heideblogjes niet meer mee? Neem dus weer het recht in eigen poot, net als bij die blogmeiden. (Corrie meelde terug, wat zit je haar goed!) Een bouvier laat niet over zich lopen. Mezelf er gewoon bijgetekend. Eerst bij Bie (speelt een detective met verrekijker), maar dat lijkt me zo'n strenge schoolmeester. 'Calvinist' zegt die Bolle. Dus heel vertrouwd bij Corrie gaan liggen. Tsja, helaas, niet echt gaaf. Zelfs niet cool. Kan niet tekenen. Jammer. En bewegen ook niet. Begrijp niets van Flash animaties. Bijna anderhalf jaar en ik moet nog een hoop leren. Kijk daarom maar bij de echte Hoogerbrugge. Hotel, aflevering 7. Vet cool gaaf.

Kunst

Als mensen een modern schilderij zien roepen ze heel vaak, dat kan mijn kleine broertje ook! Maar ze roepen nooit, dat doet mijn hond beter. Nou ik wel hoor. Had de hele dag de tijd en ben er eens rustig voor gaan zitten. Die Bolle (m'n baas) en Harmanna waren een dagje op museumbezoek in Den Haag. Ook in de kunst. Een zelfportret. Dat doen alle grote kunstenaars wel een keer. Nou kan een hond veel, maar niet een penseel vasthouden. Minpuntje, geef ik toe. Maar geen nood, schuiven met een muis kan wel, dus ik doe kunst op de computer. Ben ik toch helemaal uit mijn dak gegaan. 2 kunstwerken op 1 middag. Keurig m'n kop voor de camera en toen er tegenaan. Eerst de impressionist. Onherkenbaar, maar hardstikke gaaf. Toen een mislukte expressionist. Wel herkenbaar dus cool. En toen spatte mijn fantasie over het hele scherm uiteen. Vet gaaf hee. Als je heel goed kijkt zie je dat ik het echt ben. Van binnen en van buiten tegelijk. Uitprinten en meteen boven je bed hangen. En als je bezoek krijgt en ze kijken heel verbaasd naar boven in plaats van naar je bed, dan roep je heel trots: kijk, dat is nou een echte Sweetkokomo! En als ze dan heel hard wegrennen heb ik je een hoop ellende bespaard. Heel modern, echt heus, dat noemen ze: the art of the preventive watch-dog.

Even slikken

Er liep een paard op de gang. Ja, echt heus. Die Bolle (m'n baas) en ik waren op de verkeerde afdeling terechtgekomen. Een mevrouw riep, U hebt een hond, dan bent U verkeerd. Wij doen alleen de veestapel. Riep die Bolle terug (humor) dan ben ik bijna goed, dit is een koehond. Mevrouw lachen en wees de weg. Ze waren aan het verbouwen bij de diergeneeskunde in Utrecht. Weer een paar lange gangen door. Eindelijk waren we bij de receptie van de afdeling Gezelschapdieren. Daar val ik onder. De meeste vreemde beesten, ook parkieten en papegaaien. Een herrie, blaffen krijsen piepen gillen, ik werd er stil van. We werden keurig omgeroepen en kwamen bij een paar leuke meiden terecht. O wat ben jij een mooie hond, riep de ene. En terwijl ik me op m'n best liet zien (uitslover gromde die Bolle jaloers) en ze met verschillende apparaatjes over mijn lijf ging, vroeg de ander achter de computer hem het hemd van zijn lijf. Toen kwam er een meneer (best wel een spetter, ik val op dokters) en die deed het allemaal nog eens dunnetjes over. Met een elegant sprongetje de onderzoekstafel op. Het meisje deed een thermometer in mijn bibs en de dokter keek in mijn keel. Klein voor een boef, zei hij. Wat nou klein!? Niks klein. Pittig. Vond hem ineens niet leuk meer. Weer een lange gang in en daar stond een ander meisje die me meenam. Die Bolle moest wachten. Röntgenfoto’s maken. Nou dat ging snel en handig moet ik zeggen. Ik was zo terug. Weer wachten. Kwamen die eerste meisjes met de dokter om over het middagprogramma te praten. Ze gingen een slikfilmpje maken en ik kon eind van de middag worden opgehaald. (Ze wilden eerst dat ik een nacht bleef, maar dat heeft die Bolle kunnen voorkomen.) Even buiten piesen, het was over twaalven en ik was om zeven uur al op de hei geweest, en een klein hok in. Aai van die Bolle, braaf zijn, kom zo weer terug en weg wassie. Dat was even slikken en dat is het nou juist het punt. Ik heb van jongs af aan een slikprobleem. Soms tot kotsen en stikken toe. Echt lullig. Heb soms dagen geen zin om te eten of te drinken. Misschien groeit ze er overheen, had de dierenarts gezegd. Maar niet. Daarom dit onderzoek en een slikfilmpje om te zien wat het probleem is en waar het precies zit. En vooral, is er iets aan te doen?

Die avond zaten die Bolle en Harmanna wat treurig naar me te kijken en vielen er verassend veel stukjes worst op de grond. Veel geaai ook. Begreep er niets van, maar vond het prima na zo'n lange dag dat er met je word rondgezeuld. Tevreden schuurde ik me tegen de drempel die net was gestuct en geverfd. (Puppietandjes had Harmanna tegen de schilder gezegd.) Hmmmm, verse verf, wat ruikt dat lekker. Gedachtenloos zette ik er mijn tanden in. Wat er precies gebeurde weet ik niet meer, maar ineens stond ik buiten en die Bolle riep met een rooie kop woorden die ik nu wel ken maar niet mag herhalen. In een klap was ik weer helemaal thuis.

IJmuiderslag

Nou dat wordt dus helemaal naadje poep. Niks Artis de Partis! Verboden voor honden. Lees ik net op hun website. Heb ik daar nou al die reclame voor gemaakt! Wij schijnen virussen te hebben die slecht zijn voor die hokbewoners. Krijg nou wat. Heb altijd gedacht dat virussen alleen in computers zaten. Er mogen niet eens blindengeleidehonden naar binnen. Jammer maar helaas, schrijven ze. Bij een blinde zorgen ze dan wel voor begeleiding. Nou dat zou die Bolle (m’n baas) wel leuk vinden, met een mooie meid door Artis wandelen, want die Bolle is niet blind. Maar ik dan? Terwijl ik pissig doorsurfte kwam ik bij de Amersfoortse terecht. Nee, niet de verzekering, de dierentuin. En wat ziet! Nee, niet hulpeloze oude man bij mooie meid in bed maar, bingo, daar mogen wel honden naar binnen. Welkom zelfs. Vet gaaf héé. Kost maar 75 eurocent en dan krijg je ook nog een poepschepje mee. Die Bolle dan. Goed idee, roept’ie. Gaan we daar zaterdag naar toe. Dan komen de schilders en moeten wij moven van Harmanna. O dat is wel jammer, ik had wel graag meegeschilderd. Daarom juist, roept hij vals grijnzend vanachter zijn snor. Jouw manier van schilderen kennen we al. En die puppietandjes moeten zij nou juist gaan wegwerken. Kom op, het is mooi weer met een windje, even babbelen in Haarlem en dan naar het strand in IJmuiden.

Nou die duinen waren wel gaaf. Net als op Vlieland. Rennen en vliegen, naar boven en naar beneden en vooral achter de meeuwen aan. Hoewel, er stegen ineens twee hele grote kanjers langzaam op en keken heel kwaadaardig achter hele grote snavels naar mij. Ik scheurde voor alle zekerheid weer terug de grote strandvlakte op en zag ineens alleen nog maar zand, zand en nog eens zand. En in de verte, heel klein, die Bolle. Daar kreeg ik toch zo’n eng gevoel van. Wist ik toch helemaal niet meer of ik naar voor of naar achter moest. Schrikken. Ben ik maar gewoon gaan liggen. Toen die Bolle bij me was riep hij lachend, HAHAHAHA, een boef met pleinvrees. Ja, lach er maar om. Terug ben ik heel strak naast hem blijven lopen. Dat moet je zo op de zondagsschool doen. HAHAHAHA. Tot we weer bij de duinen waren. En toen zag ik een klein meeuwtje en……… voor ik het wist stond ik weer midden op die grote zandvlakte. Nou, toen ben ik maar gewoon doorgerend. Je kan niet aan de gang blijven. Toch?

Haagse kak

Hoi Hoi Hoi. Ik mag mee naar het verjaardagsfeestje van de moeder van die Bolle (m’n baas). Wordt 92. Dat lees je goed. Dat haal ik van mijn leven niet. Een etentje in een sjiek Haags restaurant. (Daar noemen ze dat een brasserie!?) Maar toen kwam de aap uit de mouw. Naar de kapper want het wordt de eerste keer dat ze me zien en dan moet ik er natuurlijk pico bello bijzitten. Zeker in Den Haag, zei die Bolle. Nou daar heb ik mooi schijt aan, allemaal Haagse kak. Geef mij maar ’t Gooi. Hielp niets. Naar Salon Kitty, riep hij. Caya natuurlijk. (Dat schreef ik vorige week al.) Toen we bij haar voor de deur stonden had ik nog niets in de gaten. Die Bolle even spelen met tante Uranie (Wereldkampioen IPO III , speelt Northolt in de TV serie Russen) en ik liep rustig en nieuwsgierig snuffelend achter Caya aan. Tenslotte ben ik daar geboren. Veel nieuwe luchtjes. En toen pas zag ik de trimtafel met het galgje en maakte meteen rechtsomkeert. Maar daar stond die Bolle. No chance. (Dat is Engels, goed hè?) Met een grote zwaai zette hij me op de tafel. Boem. Nou dan maak je er maar het beste van. En als Caya begint heb je ook niet veel keus. Gelukkig niet trimmen, alleen bijknippen. Van achter naar voor. Je staat ontzettend te kijk. (Kijk maar, hieronder.) Moest ik toch even aan die Artis de Partis van Corrie (Camathome) denken. (Haar Blog vandaag heet 'Bitch'. Ook Engels en ik ben ook een bitch. Vergeet de Hero Dogs niet.) Als sok met oogjes hoef je volgens mij nooit geknipt te worden. Moet ik die Bolle toch eens voorstellen. In plaats van het Amsterdamse Bos kunnen we ook een keer naar Artis gaan. Zouden daar ook honden in hokken zitten, zoals hier de pensionhonden? Had Caya toen ze klaar was nog zo’n kort verhaaltje waar iedereen dan vet hard om moet lachen. Een blondje dat haar haar laat verven, hoe noemen ze dat? Ik wist het niet en die Bolle ook niet. Kunstmatige intelligentie!

Nou, het was best leuk in Den Haag. En ze vonden mij allemaal een lieve, aardige gehoorzame hond en vooral zo ontzettend rustig. Klopt, want als ik iets creatiefs wilde ondernemen wees die Bolle meteen weer naar mijn plek onder de tafel. Nou nou, zei z’n moeder, die hem veel te streng vond (zo'n lieve hond), stel je voor dat ik jou zo had opgevoed? Begint’ie heel hard te lachen. Nee moe, het zou niets hebben geholpen. Allemaal lachen. Dat moet’ie me toch nog eens uitleggen. Maar vandaag gaan we eerst pakwerken, dat heb ik wel verdiend.